Voor tien euro per maand mag ik zuchten, kreunen en steunen, maar niet zeiken

“En daarna doet u de oefening met de traptrede drie keer, vijftien stappen met elk been.” De fysiotherapeut kijkt me trouwhartig aan. Ze vertrouwt erop dat ik al die oefeningen ga doen. Gewoon elke dag na een opwarming van tien minuten op de hometrainer. Of vijftien. Planken, balanceren, bruggetjes, een heel A4’tje vol. Ik beloof alles. Want het is voor mijn eigen bestwil. Ja. Dat snap ik ook. Met mijn hoofd, tenminste. Alleen vertaalt dat besef zich nauwelijks door naar mijn lijf.

Iemand met een zweep

“Doe je je oefeningen nu?” vraagt een vriendin ernstig. Ik heb haar aan de telefoon en ik hoor haar hijgen. Ze staat op haar crosstrainer te zwoegen, want zij doet wel wat haar fysio gebiedt. Eerlijk gezegd moest ik zo-even het woord ‘crosstrainer’ opzoeken. Ik zat maar te piekeren: hoe heet dat akelige ding ook alweer, met die twee enorme pedalen waar je je voeten opzet en waarmee je dan gaat lopen? Het wilde me niet te binnen schieten. Ik blokkeer dus zelfs de woorden voor die martelwerktuigen, laat staan dat ik erop stap.

“Ik heb iemand nodig die achter me gaat staan met een zweep,” zeg ik. Want ik zit op dat moment op de bank het derde seizoen van Dead to me te bingen, met Christina Applegate, die ik een geniale actrice vind en die halverwege de opname van seizoen 3 werd gediagnosticeerd met MS. Al die informatie heb ik dus gewoon voorhanden. Dat zit in mijn hoofd, ik hoef daar geen moeite voor te doen. Maar het woord ‘crosstrainer’ wil me niet te binnen schieten en ik weet zeker dat ik dat woord morgen alweer totaal heb geblokkeerd. Ik bedoel maar. De weerstand zit diep. Heel diep.

Geen discussie

“Huur dan een personal trainer in,” blaast de vriendin. “En koop een crosstrainer.”

Dat eerste is wel een goed plan. Maar erg duur. Dus bestook ik Jan. Want als hij me nu dwingt te gaan trainen, wordt het nog wat en waarschijnlijk is hij veel goedkoper.

De dag erop al liggen we samen op de grond te planken met de hond bovenop ons. “Nog tien, nog negen, nog acht...” roept Jan. Hij was verbazend schappelijk in zijn prijsafspraak. Ik maak hem elke maand tien euro over. Voor dat bedrag mag ik zuchten, kreunen en steunen, maar niet zeiken. “Want ik ga geen discussie met je aan,” zegt Jan streng.

Dit gaat nu al dagen goed. Ik heb een Personal Trainer. Ik snap wel dat vrouwen iets beginnen met hun PT. Ik val als een blok voor die man. En misschien moet ik ook eens kijken op Marktplaats voor zo’n ding. Hoe heet zo’n ding? Zo’n apparaat met van die grote pedalen? Als ik er eentje heb aangeschaft, noem ik hem Applegate. Dat onthoud ik beter.

Over columnist Marjan van den Berg

Marjan van den Berg studeerde MO-Nederlands aan de VU te Amsterdam, stond jarenlang voor vmbo-klassen als juf Nederlands, schrijft columns en verhalen en runt haar eigen bedrijf Iskander Uitgevers. Ze is dol op haar dochters Merel, Amber en Kirsten, haar vier kleinkinderen, haar labrador en haar Jan! Lees hier alle columns van Marjan. Wil je Marjan volgen? Dat kan niet alleen op margriet.nl/marjan, maar ook via haar eigen website marjanvandenberg.nl en op Facebook.