PREMIUM
‘Misschien is de trouwring van mijn vingers gegleden toen ik ergens mijn handen waste,’ bedenkt mijn man bedrukt
De man van Annette is zijn trouwring verloren. Jammer, maar na even zoeken besluiten Annette en hij dat ze deze gebeurtenis kunnen aangrijpen voor een bezoek aan de juwelier.
“Ik ben mijn trouwring kwijt,” zegt mijn man.
Hij ziet er ontdaan uit bij deze mededeling, wat ik begrijp, want een trouwring verlies je niet zomaar. Die zit vast aan je vinger en geeft op deze manier een duidelijke boodschap af aan iedereen: deze persoon is niet meer vrij.
“Hoe kan dat nou?” vraag ik. Mijn gewone reactie bij slecht nieuws, die nergens op slaat, want als hij dat wist had hij de ring waarschijnlijk nog.
“Ik weet het niet,” antwoordt hij.
“Wanneer had je hem nog? Heb je hem ergens afgedaan?”
“Dat doe ik nooit,” verdedigt hij zich, “ik kan hem nog maar net kwijt zijn, anders had ik hem eerder gemist.”
“Wat heb je de afgelopen dagen gedaan?” vraag ik en probeer het behulpzaam te laten klinken.
Niet in dit huis
Die vraag is niet eenvoudig te beantwoorden. Hij heeft mij net opgehaald van het vliegveld, terug van een bezoek aan mijn dochter in Schotland. Ik heb hem dagenlang niet gezien. Was blij hem weer te zien, maar heb niet op zijn ringloze hand gelet. We gaan zijn gangen na en beginnen met een zoektocht langs alle plekken waar hij is geweest, langs alle zakken van alle jasjes, broeken en hemden die hij heeft aangehad, tussen de kussens van elke stoel of bank waarop hij heeft gezeten. Wij hebben daar een systeem voor. Hij zoekt hardop denkend of het verloren voorwerp daar zou kunnen zijn en ik doorzoek achter hem aan opnieuw alles waarbij ik negeer dat hij zegt dat hij daar al heeft gekeken. Geen trouwring. Niet in dit huis.
“Misschien is hij van mijn vinger gegleden toen ik ergens mijn handen waste,” bedenkt mijn man bedrukt. “Hij zat de laatste tijd wat los.”
“Toch raar,” zeg ik, “want die van mij zit juist klemvast. Zelfs met water en zeep kan ik ’m nauwelijks afdoen.”
Maar ik heb met hem te doen en zie mogelijkheden: “We kunnen ook nieuwe ringen kopen. Na zo veel jaar heeft dat misschien toch ook wel wat.”
Hij leeft meteen op bij het idee.
De volgende dag al zitten we bij de juwelier waar hij zijn verhaal doet over de verloren ring. We zeggen dat we de rest van ons leven willen doorbrengen met elkaar en met twee dezelfde trouwringen. De verkoopster vindt dat mooi en legt ons een tableau met eindeloos veel verschillende ringen voor. We zijn er snel uit. Het wordt een ring die bijna hetzelfde is als de oude, maar toch weer anders. Zoals een huwelijk na zo veel jaren.
Willen we namen een huwelijksdatum erin gegraveerd? Jazeker willen we dat. De rest van de dag houden we een feestelijk, licht nostalgisch gevoel, terwijl we bedenken hoe we onze nieuwe ringen plechtig zullen vieren.
Over columnist Annette Heffels
Annette Heffels is psycholoog. Ze studeerde pyschologie aan de Rijksuniversiteit van Utrecht en specialiseerde zich als psychotherapeut. Ze is getrouwd en heeft een zoon, twee dochters en een kleinkind. Lees hier alle columns van Annette.