‘Ik móést wel afvallen, maar ach, wat mis ik het om onbezonnen een ijsje te kunnen eten’

Minimaag

“Na bijna veertig jaar lang te hebben gestreden tegen mijn overgewicht besloot ik vijf jaar geleden dat het roer om moest. Omdat ik na vele diëten nooit significant was afgevallen, koos ik er na uitgebreid overleg met de huisarts voor om het traject voor een gastric bypass in te gaan. Daarbij wordt van het bovenste deel van je maag een soort minimaag gemaakt, die vervolgens wordt aangesloten op je dunne darm. Natuurlijk werd ik voorgelicht over de risico’s die zo’n operatie met zich mee kan brengen, maar daar stond ik niet lang bij stil. Elke medische ingreep heeft z’n beperkingen, toch?”

Flauwvallen

“De operatie verliep voorspoedig en in de eerste weken vlogen de kilo’s eraf. Maar toen ik begon met vaste voeding ontstonden ook meteen de eerste klachten. Vooral ‘dumping’ is bij mij sinds dag één een groot probleem. Dan gaat de voeding vanuit mijn minimaag te snel door naar de dunne darm en dat zorgt voor klachten als overgeven, diarree en hartkloppingen. Soms val ik zelfs flauw van de buikpijn die dit veroorzaakt. Ik heb elk trucje van de diëtist, chirurg én internet al geprobeerd en slik zelfs medicijnen tegen deze symptomen, maar nog altijd heb ik er elke dag last van.”

Tachtig kilo

“En dan zijn er ook nog de vitaminetekorten die zijn ontstaan, ondanks de vele supplementen die ik gebruik. Mijn ijzerwaarde was lange tijd zó laag, dat ik amper uit een stoel kon opstaan zonder zwart voor mijn ogen te zien. Door al het overgeven en een flink vitamine D-tekort ben ik inmiddels al vier tanden kwijt. Vijf jaar na de operatie ben ik tachtig kilo kwijt, maar heel wat lichamelijke ongemakken rijker. Toch vind ik het moeilijk om te zeggen dat ik spijt heb van mijn maagverkleining. Als ik het niet had laten doen, was ik met mijn extreme overgewicht waarschijnlijk ook niet oud geworden. Dan waren er óók gezondheidscomplicaties ontstaan, want ik was al hard op weg naar versleten knieën, hart- en vaatziekten en diabetes type 2. Maar wat mis ik het om onbezonnen een ijsje te kunnen eten met mijn dochters zonder misselijk te worden. Wat mis ik water drinken tijdens het sporten of een wijntje bij het eten op het terras. Aan de andere kant geniet ik er wel van dat ik weer vrijer kan bewegen, in elke kledingwinkel kan slagen en zelfs weer een vliegtuig in durf te stappen. ‘De gemakkelijke weg kiezen’, zoals velen mijn maagverkleining beschreven, zou ik het alleen zeker niet meer willen noemen.”