Het geluk en welzijn van mijn moeder is steeds moeilijker te bewerkstelligen

In een korte tijd ging mijn moeder flink achteruit. Na haar terugkomst uit het ziekenhuis en met behulp van de thuiszorg lukte het thuis nog wel, alhoewel ik ’s nachts vaak wakker lag omdat er niemand bij haar was. Het ging van mantelzorg naar steeds zwaardere mantelzorg met thuiszorg tot het echt niet meer ging. De zorg werd steeds zwaarder en we waren opgebrand. Zelf gaf mijn moeder ook aan dat het niet meer kon zo en dat ze naar een verzorgingshuis moest. Met behulp van de huisarts en de thuiszorgorganisatie heb ik nog redelijk snel een plek gevonden. Maar zelfs nu ze in het verzorgingshuis zit, blijft de zorg. Het geluk en welzijn van mijn moeder is steeds moeilijker te bewerkstelligen.

Hartverzakking

Elke keer zakt mijn hart als ik haar nummer of dat van de afdeling op mijn telefoon zie oplichten. Het is niet meer ‘hé leuk,’ als ik het telefoontje zie, maar: ‘wat is er nu weer?’ Als kind ben ik machteloos want ik kan zelf weinig veranderen aan de situatie.

Natuurlijk ben ik blij dat mijn moeder er nog is, dat we haar kamer leuk hebben kunnen inrichten, dat ik dingen voor haar kan regelen, haar nagels kan knippen en haar in de rolstoel kan meenemen de stad in. Maar ergens had ik gehoopt dat een verhuizing naar het verzorgingstehuis haar bespaard was gebleven. Waarom moet mijn moeder er nog iets van maken? Meezingen met de muziekavond, bloemstukjes maken en kleurplaten inkleuren, terwijl alles moeilijk en elke dag hetzelfde is?

‘Tot tachtig is het prachtig’

Ik hoop dat deze ellende mij bespaard blijft. Mijn schoonvader zei altijd ‘Tot tachtig is het prachtig, van tachtig tot honderd is het bedonderd,’ en hij heeft echt gelijk.

Morgen rijd ik een uur heen en terug om een paar uur bij mijn moeder te zijn. Met liefde, maar niet meer met plezier.