Al kunnen ze stilzitten in een theater, ik zou mijn kinderen niet meenemen naar een drie uur durende Shakespeare-productie

Een van de dingen waarin ik mijn kinderen volgens mij goed heb opgevoed, is stilzitten in een bioscoop of theater. Ze zeggen dat je je opvoeding vooral toespitst op wat je zelf belangrijk vindt en dit is blijkbaar wat ik erg belangrijk vind. (Al zou ik het toch ook fijn vinden als Ben eens meer ging lusten dan pasta en pannenkoeken.)

Muisstil kijken

Al sinds hun jonge jaren weten ze dat ze van mij niet door een toneelstuk of film heen mogen praten, of misschien vinden ze toneel en film net zo leuk als ik en praten ze er daarom niet doorheen. In elk geval zitten we altijd allemaal naast elkaar lekker muisstil te kijken.

“Niet te veel kraken met die chips,” zei ik misschien ten overvloede toen ze van oma chips hadden gekregen voordat we de zaal in gingen voor Knock-Out, een voorstelling van Jakop Ahlbom. Het was de laatste, maar al zijn voorstellingen, die het hele jaar door over de hele wereld spelen, zijn geweldig.

Ninja’s door de ruimte

Ik ben fan; al Ahlboms voorstellingen zijn zonder woorden, maar met des te meer fysieke gekte en muziek. Een soort mengeling van dans en mime en een concert, en dit keer zat er ook nog vechtsport bij.

Daarom namen we Ben en Rif mee; omdat ik zeker wist dat ze spelers die als ninja’s door de ruimte vlogen, zouden kunnen waarderen. Want al kunnen ze stilzitten in een theater, het moet ze natuurlijk wel een beetje boeien wat er gebeurt. Ik zou ze niet direct meenemen naar een drie uur durende productie met een Shakespearetekst (mezelf trouwens ook niet).

Vijf sterren

We gingen zitten en het was krankzinnig en krankzinnig mooi. Vliegende dansers, persoonsverwisselingen, een klucht die Bruce Lee ontmoette, en aan het eind vlogen er dollarbiljetten door de hele zaal en vingen Ben en Rif er ieder een op.

Een recensie achteraf hadden ze niet, dat ben ik ook van ze gewend. Meestal verlaten ze zwijgend de ruimte.

Maar de volgende dag vroeg ik toch nog eens wat Ben ervan vond. “Heel goed,” zei hij. Dat betekent vijf sterren. Misschien zelfs zes.

Over columnist Aaf Brandt Corstius

Aaf Brandt Corstius is schrijfster, getrouwd met Gijs Groenteman en moeder van Benjamin en Rifka. Lees hier alle columns van Aaf.