Winterjassen van minstens 250 euro, merkmutsen, hoodies ‘waar álle influencers in lopen’ en… een tas van een duur Frans merk

Toen onze zoon puber werd – en daarmee de groepsdruk op hem steeds groter – raakte hij bovenmatig geïnteresseerd in bepaalde merkkleding. Van sokken en onderbroeken tot hoodies; niets mocht meer merkloos zijn. Toen hem vrij snel duidelijk werd dat we niet van plan waren dertig-plus euro uit te geven voor drie boxershorts, besloot hij kleedgeld te willen. Goed idee, dachten wij, dan leert-ie de waarde van geld, en we besloten hem precies het bedrag te geven dat het Nibud voorschrijft. Kleed- en zakgeld apart.

Broodjes kipkerrie

Uiteraard ging dat de eerste driekwart jaar – hij zat net in de brugklas – helemaal mis; zijn volledige kleedgeld werd besteed aan broodjes kipkerrie in de kantine en vooruit: twee toffe hoodies en een paar merksokken. Onze: ‘ga toch gewoon voor ondergoed en sokken naar de Hema, H&M of Zeeman!’ was tegen dovemansoren. Toen zijn kledingsituatie wat penibel werd – pubers groeien tenslotte als kool – besloten we hem eens voor te rekenen wat hij allemaal aan kleding had kunnen kopen van het geld dat hij elke dag naar de schoolkantine had gebracht. Honderden euro’s; hij schrok zich kapot. De daaropvolgende feestdagen en zijn verjaardag zat er voor hem niets anders op dan een jas, T-shirts en broeken te vragen, in plaats van toffe gadgets of games. Want hij had nogal wat kleding nodig en geen geld meer.

Tas van een duur Frans merk

Dat is nu vier jaar geleden en het is helemaal goed gekomen met hem. Zijn smaak is zo mogelijk nóg duurder geworden, maar doordat hij twee bijbaantjes heeft en als een malle spaart, lukt het hem om zichzelf in zijn merkenbehoefte te voorzien. Dat wij af en toe de sneer krijgen ‘al mijn vrienden kríjgen al die merken gewoon van hun ouders’, doet ons niks. Of bijna niets. Voet bij stuk houden zullen we. Al was het maar om zijn zus niet de indruk te geven dat we zullen zwichten voor haar nogal dure wensen.

Ook zij - net in de brugklas en tot een paar maanden geleden wel modebewust, maar totaal niet bezig met logo’s en merken - heeft opeens een bijster dure smaak ontwikkeld. Veel duurder dan die van haar broer in beginsel was. Winterjassen van minstens 250 euro, merkmutsen, hoodies ‘waar álle influencers in lopen’ en… een schoudertas van een duur Frans merk. ‘Iederéén heeft zo’n tas, hoezo krijg ík er geen?!’ Daarom niet. Dus doet ze pogingen tot sparen, maar ook voor haar blijkt dat broodje kipkerrie in de kantine een groot struikelblok op weg naar dé tas. En toen… kwamen er rond de feestdagen opeens twee redders in hoge pubermeisjesnood: geldschietende opa en een leuke kortingscode. En nu heeft ze ’m, in miniformaat dat wel, en hij hangt de héle dag om haar schouder. En als ze slaapt, hangt-ie naast haar bed.

Ik geloof dat ik niet wil weten over welke nieuwe dure aanschaf ze dan alweer ligt te dromen….