Rinke kijkt in de ijsblauwe ogen die ze herkent van Jeppe; van hun vader gekregen. Ze voelt een rilling over haar rug gaan

Vorige week: Wichard vertelde over het ongeluk van Rinkes moeder en bonusbroer en -zus.

“Heb je ooit nog iets met dat nummer van Tim gedaan?”

Rinke kijkt Mara verbaasd aan. Nee, ze had wel iets anders aan haar hoofd de afgelopen tijd. Dat nummer ligt in haar kistje met belangrijke spullen. Blijkbaar is het toch belangrijk, denkt ze verschrikt. Maar Mara vraagt door…

“Is het gek als ik hem uit het niets een berichtje stuur? Ik weet het niet Mara… ik heb even genoeg van alle drama. Bovendien… Charly heeft nog geen twee weken geleden het land verlaten. Ik kan toch niet nu al gaan daten met een ander?”

Hulp zoeken

Mara zucht. Rinke besluit een ander onderwerp aan te snijden. “Over contact zoeken gesproken. Heb jij al hulp gezocht?”

Mara zucht nog harder. Overmorgen heeft ze een gesprek met haar begeleider. Ook vanuit de opleiding kreeg ze het dringende advies om hulp te zoeken. Tot nu toe heeft ze alleen maar een beetje gegoogeld weet Rinke. Ze moet wel met een concreet plan komen. Een schop onder haar kont, dat is nu nodig…

“Lieverd… het is tijd dat je je problemen onder ogen ziet. En dat kun je niet alleen. Je hebt echt hulp nodig. Want je vergooit je toekomst. Ze hebben je een tweede kans gegeven door je ‘slechts’ te schorsen. Maar je moet nu wel aantonen dat jij je problemen serieus neemt en bezig bent met een oplossing. Ik moet zo de deur uit.. ik wil dat je vandaag gaat rondbellen. Afspraken gaat maken. Ik meen het.”

Het gezicht van Mara staat op onweer. Rinke besluit haar verder met rust te laten. Dit moet ze zelf doen. Snel hijst ze Jeppe in zijn jas. Over een uur heeft ze afgesproken met Marije. En haar kinderen. De halfbroertjes van Jeppe…

Wandeling door het bos

“Hoi… ik ben Ties. En dit is mijn broer Joep.” Nieuwsgierig kijken de jongens naar Rinke en Jeppe als ze de auto uit stappen voor de ingang van het bos. Rinke kijkt in de ijsblauwe ogen die ze herkent van Jeppe; van hun vader gekregen. Ze voelt een rilling over haar rug gaan. Marije had voorgesteld om af te spreken in het bos voor een wandeling. De jongens konden hun stepjes meenemen en zo konden ze ongedwongen kennismaken.

Marije geeft Rinke spontaan een knuffel. Dat voelt vreemd. Als de jongens er even later vandoor racen, vraagt Rinke hoe Marije dit aan haar kinderen heeft gebracht. Weten ze dat hun vader en Rinke…

“Geen zorgen, ik heb gezegd dat je een vriendin van mij bent. Ze weten niks. Ze zijn juist enthousiast dat we naar het bos gingen. Ik ben blij dat we dit doen…”

Co-ouderschap

Marije vertelt over kerst en koetjes en kalfjes. De jongens waren op eerste kerstdag bij haar. De tweede bij hun vader. Voor Marije betekende dat rust in de tent. Al blijft het wennen, dat co-ouderschap. “Weet je… wij vinden Kasper allebei een geweldige hufter. Maar wat ik je wel kan zeggen, hij is een goede vader voor onze kinderen. Hij komt op dat gebied zijn verplichtingen wel na. Hij houdt van zijn kinderen. Van al zijn kinderen. Want ook al kent hij Jeppe niet… ik weet dat Kasper hier enorm veel verdriet van heeft.”

Rinke moet er niet aan denken. Jeppe en Kasper samen. Vader en zoon. Dat nooit. Met een ferme ruk draait Rinke de wandelwagen om. “Sorry Marije… ik kan dit niet.”

Volgende week: Rinke krijgt een schokkend bericht van Maud over Mara.