Marlijn Weerdenburg: ‘Ik hoop vooral dat mensen na mijn voorstelling praten over rouw’

Na het Conservatorium gaat Marlijn naar de Toneelschool en Kleinkunstacademie. Na haar afstuderen combineert ze muziek en theater. Zo speelt ze in onder meer Soldaat van Oranje en Danni Lowinski en vormt ze het duo Miss Molly & Me met Helge Slikker. In 2015 doet ze mee aan Wie is de Mol? en wordt tweede. Op televisie presenteert ze programma’s als Broodje gezond en De nieuwe lekkerbek. In 2019 heeft ze haar eerste solovoorstelling Marlijn zingt. Een jaar later komt haar debuutalbum uit. Ze is nu te zien als jurylid van Op zoek naar, in Moltalk en vanaf 18 januari ook in DNA onbekend. Daarnaast staat ze in het theater met haar solovoorstelling Mijn buik vol van de liefde.
marlijnweerdenburg.nl

Haar vader past op haar jongste zoon Sammie, de oudste, Teun, is naar school. Ze heeft dus even haar handen vrij, wat niet veel voorkomt in een woelige tijd als deze. Er is een nieuw huis, een behoorlijke verbouwing – “We hebben een jarentienhuis gekocht en willen dat verduurzamen, dus ja, dan staan er op een gegeven moment alleen maar vier muren.” – en werk. Ze presenteert twee televisieprogramma’s, Moltalk en DNA onbekend, en staat in het theater met haar solovoorstelling Mijn buik vol van de liefde. “Deze drie maanden ben ik loeidruk, daarna las ik dan wel heel bewust een pauze in. Ik weet van mezelf dat ik gewoon af en toe mijn agenda moet leegvegen als ik het leuk wil houden en goed wil doen.”

Ben je iemand die dat goed kan?

“Ik vind het nog best lastig, want ik ben heel snel enthousiast te maken voor leuke projecten. Maar ik weet wel steeds beter waar ik naartoe wil, welke route ik dan moet bewandelen en wat ik dan juist wel of niet moet doen. Ik merk ook dat ik door het krijgen van kinderen veel efficiënter met mijn tijd omga. Zo van: ik heb nu even een halfuur vrij en ik heb morgen een draaidag, dus hup, nu die tekst leren. Of: ik moet dat lied nog instuderen en ik heb elke dag een kwartier, dus hup, dan doe ik het gewoon. De structuur die er is nu ik kinderen heb, vind ik echt een groot voordeel. Ik doe vijf keer zo veel als toen ik nog geen kinderen had, terwijl ik minder vaak aan het werk ben.”

Het gevaar met veel dingen doen, is dat je thuis ook een beetje langs elkaar heen leeft.

“Mijn vriend Paul en ik zien elkaar nu inderdaad bijna niet, omdat hij in ons nieuwe huis bezig is. Ik mis hem ook echt, en onze jongens ook. Paul is mijn baken en nu moet ik vaak dingen zelf doen. Maar het is heel fijn dat we tegen elkaar kunnen zeggen: ‘Oké, dit is hoe we het gaan doen, ik ga keihard dit doen, jij gaat dat doen, we slapen even korte nachten en moeten alles op alles zetten, maar wij kunnen dit.’ En dan is er daarna weer tijd voor samenzijn, lekker koken en romantiek.”

Je gaat DNA onbekend presenteren, een programma waarin mensen gaan graven in hun verleden. Heb je dat zelf ook gedaan?

“Het mooie aan het programma is dat ik meekijk met mensen tijdens hun kwetsbaarste zoektocht. Want het gaat over hun identiteit en waar ze vandaan komen. Het is zó belangrijk om dat te weten. Zo ben ik met mijn vader langs alle plekken geweest waar hij als kind heeft gewoond. Hij heeft een heel zware jeugd gehad. Toen hij twaalf was, overleed zijn vader. Dat is natuurlijk verschrikkelijk en had enorme impact op zijn leven. Mijn oma kon het verdriet niet aan en bleef reddeloos achter met vier kinderen. Mijn vader moest in de haven van Rotterdam werken om geld te verdienen. Hij is in zijn leven wel vijftien keer verhuisd en ik ben met hem langs een aantal van die plekken gegaan.”

Wat heeft dat met jullie gedaan?

“Mijn vader heeft mij zijn jeugd kunnen laten zien. Ik wist al veel, maar lopend langs huizen en gebouwen waar zijn herinneringen liggen kwamen er toch meer dingen boven. Voor hem heeft het ook voor een bepaalde rust gezorgd, zijn verhaal is verteld. Ik heb alleen maar nóg meer bewondering en respect voor hem gekregen. Voor de keuzes die hij heeft gemaakt en voor de man die hij is geworden. Het had heel anders met hem kunnen aflopen, maar hij koos altijd voor de juiste richting. Hij is tot z’n 32ste in de avonduren naar school gegaan. Overdag werkte hij, ’s avonds ging hij studeren. Mijn moeder was thuis bij ons. Dat moet voor hem heel zwaar zijn geweest, maar hij heeft er echt heel bewust voor gekozen om iets van zijn leven te maken. De weg die mijn vader heeft afgelegd leerde mij dat niks vanzelfsprekend is en dat je soms moet bikkelen en vechten en proberen om te kijken waar een oplossing ligt.”

Je nieuwe voorstelling heet Mijn buik vol van de liefde. Dat is een titel met een dubbele betekenis.

“Je buik ergens vol van hebben betekent eigenlijk dat je er klaar mee bent. Toen mijn moeder anderhalf jaar geleden overleed, was ik zó intens verdrietig. Maar ik was ook zwanger van Sammie en had dus tegelijkertijd mijn buik letterlijk vol van de liefde. Die dubbelheid vond ik mooi, want daar gaat het in mijn voorstelling ook over; hoe intens geluk en intens verdriet naast elkaar kunnen bestaan. Het maakproces van deze voorstelling vond ik best lastig, want ik had het gevoel dat ik toen pas, na anderhalf jaar, in de rouw terechtkwam. Die golf van verdriet was zó groot, ik had dat onbewust toch een beetje voor me uitgeschoven.”

Is het troostend om een voorstelling over je verdriet te maken?

“In het begin helemaal niet, ik dacht alleen maar: waarom ben ik hieraan begonnen? Het was toch een beetje alsof ik een wond aan het openmaken was. Later kwam er meer berusting, ook omdat ik wist dat ik het verdriet toch een keer moest aangaan. En dat wilde ik, hoe pijnlijk het ook was. Ik denk dat iedereen die een dierbare heeft verloren dit wel herkent. Het gekke is dat rouwen heel erg een onderdeel van ons leven is, maar we het er eigenlijk niet over hebben. Ik vind het belangrijk om het bespreekbaar te maken en te laten zien dat er, en dat klinkt misschien gek, ook iets moois aan rouwen is. Want degene om wie je rouwt voelt dan heel dichtbij. Er zit ook een bepaalde veerkracht in. Veerkracht waarvan ik ook niet wist dat ik die had. Toen mijn moeder net was overleden, wilde ik het liefst in bed onder een deken liggen. Maar Teun was er, mijn vader, Paul, en we waren allemaal verdrietig. En ik was hoogzwanger van Sammie, dus ik moest wel door. Hoewel ik in de overleefstand stond, was het de mooiste bevalling denkbaar. Ik wilde niet in het ziekenhuis bevallen, omdat mijn moeder daar was overleden. Dat kon ik echt niet aan. Thuis ging het gelukkig goed. Ik voelde me oersterk en heel rustig, en mijn moeder voelde ook heel dichtbij. Ze heeft me toen echt bewaakt.”

Voel je haar nu ook nog heel dichtbij?

“Na de bevalling voelde ik haar eigenlijk heel weinig. Dat ik soms echt dacht: jeetje, waar ben je nou? Want mijn moeder en ik hadden altijd een lijntje. Als ik me niet goed voelde, dan belde ze me en andersom. Ik miste dat ook in het begin, maar gelukkig is dat gevoel later weer teruggekomen. Helemaal nu ik elke dag met haar bezig ben in de voorstelling. Dat zorgt er dan weer voor dat ik me belabberd voel, want dan voel ik dat gemis ook zo zwaar, maar het is ook heel fijn.”

Met welk gevoel hoop je dat mensen straks de zaal uit komen als ze je voorstelling hebben gezien?

“Met een blij gevoel, omdat ik ook stilsta bij het leven. En ik hoop vooral dat mensen daarna gaan praten over rouwen. Zoals ik al zei: we doen het te weinig. En er wordt vaak heel ingewikkeld over gedaan. Mensen vinden het moeilijk om naar mijn moeder te vragen. Ze zijn bang dat ik ga huilen, maar dat vind ik helemaal niet erg. Ik zou met veel meer mensen over mijn moeder willen praten, ook op mijn werk. Dat iemand niet alleen vraagt hoe het nu met mij gaat, maar ook wat voor vrouw mijn moeder was en hoe leuk het was met haar. Als mensen na de voorstelling naar huis gaan, is dat hopelijk met een gevoel van: we mogen het erover hebben, we mogen erover praten, lachen en huilen.”

Hoe leuk was het met je moeder?

“Ze was zo’n ontzettend lieve vrouw en enorm geïnteresseerd in iedereen. Ze kende alle namen van mijn vriendinnen, en van hun vriend, en van hun kinderen. Ze stuurde kaartjes naar iedereen. Mensen waren ook altijd blij om haar te zien, omdat je echt een heel leuk gesprek met haar kon hebben. Zij wist ook precies wat je de vorige keer had gezegd of de keer daarvoor. Ze was een heel warme, geïnteresseerde, lieve vrouw. Dat is ook wat ik het meest mis en hoe ik me haar het liefst herinner. En ze was een geweldige oma. Zo liefdevol als ze als moeder was, was ze ook als oma. Teun heeft ook nog mooie herinneringen aan haar. Hij sliep daar altijd een nachtje in de week en als hij dan wakker werd, kwam mijn moeder bij hem in de kamer zitten en zongen ze samen een liedje. Daarna maakte mijn moeder een fles met warme melk en als hij die opdronk, was zij aan het neuriën. Ik vind het echt hartverwarmend dat hij zich juist dat zingen herinnert. Dat ik ben gaan zingen komt ook door mijn moeder. Zij heeft mij en mijn zus gestimuleerd om te doen waar ons hart ligt. Toen Teun net was geboren, zei ik tegen haar dat ik niet wist of ik nog wel zo veel wilde werken. Maar mijn moeder zei: ‘Je hebt zo hard gewerkt om hier te komen, je gaat gewoon!’”

App “Instagram.”
Spel om met je kinderen te spelen “Halli Galli. Teun is heel fanatiek, zo leuk om te zien.”
Moment van de dag “In de ochtend, rond een uur of negen. Dan ben ik al wakker, heb ik koffie op en de hele dag nog voor me.”
Snack “Ik eet vaak van die eiwitrepen en daar kan ik er gerust een paar van op. Ik denk dan dat ik gezond bezig ben, maar er zit natuurlijk heel veel suiker in zo’n reep.”

Kaarten op tafel over rouw

In de derde aflevering van de podcast Kaarten op tafel gaat Tanja Jess in gesprek met Karina Schaapman en Leoni Jansen over weduwe worden. Een ontroerend gesprek over het verliezen van een partner, rouw en alle gevoelens die daarbij komen kijken.