Het gekke aan je aan een dier verbinden, of aan kinderen: zonder ze lijkt het eventjes leuk. Maar dan begin je ze toch te missen

De hond is een nachtje uit logeren, want wij zijn een nachtje weg. Dat vindt ze geen enkel probleem; ze huppelt altijd de lift in die naar de flat van de oppas leidt, en vervolgens racet ze de gang door naar zijn deur. Ze weet ook exact welke deur dat is, in een lange gang met vele deuren.

Wally is niet zo’n moeilijke en ze vindt de oppas gewoon heel aardig. Hij haar ook; samen een wandeling door het park, lekker ernaast liggen als hij zit te typen, misschien voeren ze wel hele gesprekken samen, ik zou het niet weten, maar ze voelt zich daar volstrekt senang.

Lekker zonder hond

Wij gaan die avond naar een etentje tot laat, en als we thuiskomen, voel ik dat ik naar buiten moet, maar dat hoeft dus helemaal niet. Er is normaal gesproken altijd dat laatste rondje om Wally nog even te laten plassen, vlak voordat we gaan slapen, en dat is niet echt mijn lievelingsrondje, vooral niet in de winter. Het eerste rondje, ’s ochtends vroeg in het donker, trouwens ook niet. Als ik die twee rondjes kon overslaan, en haar alleen overdag als het licht was kon uitlaten, was het perfect.

Eigenlijk best lekker, even zonder hond, denk ik dus laat die avond. Gewoon meteen naar bed en niet dat sleurtje door de straat en hopen dat ze gauw even plast. Stel dat ze elke week een nacht bij de oppas was. Oeh, fijn. Of elke week twee nachten!

Handig van de natuur

En dat is dus het gekke aan je aan een dier verbinden, of aan een mens, of aan kinderen: zonder ze lijkt het altijd eventjes leuk. Maar dan begin je ze toch te missen. Het is handig dat de natuur dat zo heeft geregeld, omdat je kinderen niet naar een winkel kunt terugbrengen, en honden jammer genoeg wel, maar dat zou zielig zijn, als iedereen dat deed die even geen zin had in de dagelijkse uitlaat.

Wasjes, poepjes, plasjes...

Wat is dat toch met (de meeste) mensen, dat ze zo’n zin hebben om voor een ander te zorgen? Waarom kies ik er sinds een tijdje voor om drie keer per week best vies vlees voor een hondje op een bordje te leggen, dat hondje ettelijke keren per dag uit te laten, en her en der nog steeds plasjes en soms een charmant, maar toch, klein drolletje in huis op te ruimen?

Omdat alleen ook maar alleen is, en Wally erg gezellig. En de volwassene en kinderen in mijn huis zijn dat ook: minstens net zo gezellig. Dus alle wasjes, poepjes, plasjes, vleesjes, boodschappen, ruzietjes en verplichtingen die erbij komen kijken, neem je erbij. Die houden je van de straat. Of die sturen je juist de straat op, om elf uur ’s avonds, voor dat laatste rondje. Vast ook erg gezond.

Over columnist Aaf Brandt Corstius

Aaf Brandt Corstius is schrijfster, getrouwd met Gijs Groenteman en moeder van Benjamin en Rifka. Lees hier alle columns van Aaf.