Ergens groeit het besef dat er veel schoonheid verscholen zit in de stilte. Ik luister beter. Misschien ligt daar mijn les

Jan leeft nog. Dit ter geruststelling van verontruste lezers die mailden hoe ik het in mijn hoofd haalde zo’n aardige man te willen vermoorden. Stien S. bijvoorbeeld, die schreef: ‘Besef je wel dat deze bekentenis je de das om zou kunnen doen?’ Waardoor ik meteen denk dat Stien weleens moorddadige gedachten heeft met betrekking tot haar echtgenoot. Dat ze eigenlijk alleen maar wil aangeven dat je het allemaal wel kunt doen, maar dat je het niet moet opbiechten. En al helemáál niet schriftelijk. Eigenlijk is Stien veel erger dan ik. Veel misdadiger. Grappig trouwens dat ze in dit verband de uitdrukking gebruikt waarin das letterlijk als strop wordt bedoeld. Je hangt, Van den Berg! Dat had ze ook kunnen schrijven.

Akelig gezicht, letterlijk

Maar goed, zoals gezegd, Jan leeft nog en mijn stem is nog steeds grotendeels weg. Ik beperk me tot nonverbale communicatie, steek mijn duim omhoog of naar beneden, knik en schud met mijn hoofd en als Jan aan de zondagse ontbijttafel vraagt: “Wil je een warm croissantje?” dan vertrek ik mijn gezicht in zo’n rimpelaardappel met mijn ogen dicht. Zo’n geniet-uitdrukking. Mensen trekken dat gezicht ook als ze naar een baby’tje kijken. Wat lief! Dat zeggen die rimpels, dacht ik. Maar toen ik dat gezicht laatst in de spiegel trok, schrok ik er nogal van. Het ziet er akelig uit. Als op dat moment de klok slaat en je gezicht in al die plooien blijft staan, kun je alleen nog maar een cape kopen met een diepe capuchon en met je zwarte kat ergens ver weg in de bossen gaan wonen. Ergens waar je in een spiegel nooit meer je spiegelbeeld ziet, maar iemand anders, met een beeldschoon uiterlijk in een vuurzee, die je uitnodigt je ziel te verkopen, zodat je terug kunt keren aan de ontbijttafel met je croissantje en je zachtgekookte eitje.

Keelchakra vol emotie

“Misschien ook een les, hè mam? Dat je je stem niet kunt gebruiken. Je keelchakra, daar zit emotie. Misschien heb je het idee dat je je niet mag uiten. Dat je ergens over zwijgt? Dat je...” En zo gaat mijn spirituele middelste kind nog even door. Ik kan haar toch niet echt onderbreken. Ik luister, denk na, maak met twee open handen en opgetrokken schouders het gebaar van: ‘Geen idee, dat zou zomaar kunnen’. Maar ergens groeit het besef dat er veel schoons verscholen zit in de stilte. Ik luister beter. En ik breng alles wat ik zelf zeg terug tot een simpel gebaar. Misschien ligt daar mijn les. Luisteren naar wat iemand echt zegt in plaats van invullen wat ik denk dat iemand zegt. Bovendien leven Jan en ik in de stilte in optimale harmonie. Wij worden een echtpaar dat voortaan in een restaurant zwijgend tegenover elkaar zit te eten.

En die mensen vond ik voorheen altijd zo triest.

Over columnist Marjan van den Berg

Marjan van den Berg studeerde MO-Nederlands aan de VU te Amsterdam, stond jarenlang voor vmbo-klassen als juf Nederlands, schrijft columns en verhalen en runt haar eigen bedrijf Iskander Uitgevers. Ze is dol op haar dochters Merel, Amber en Kirsten, haar vier kleinkinderen, haar labrador en haar Jan! Lees hier alle columns van Marjan. Wil je Marjan volgen? Dat kan niet alleen op margriet.nl/marjan, maar ook via haar eigen website marjanvandenberg.nl en op Facebook.