‘En een koets met vier paarden.’ Zegt Cathy dat nu echt?!

Vorige week: uit de papieren van Willem blijkt dat er torenhoge schulden waren.

“Hoe wist je...” begint Sanne al in het gangetje, op slag verbaasd over zo veel helderziendheid van juffrouw Schaap. Maar die zegt: “De buurman zit bij de vrijwillige brandweer. Hij vertelde van het ongeluk. En hij herkende Willem. Toen begreep ik waarom er met kerst zo veel verdriet om die jongen heen hing. Kom. Er is koffie. En gemberkoek.” Schaap duwt Sanne de kamer in, waar Daniël de krant zit te lezen. Hij staat op en omarmt haar.

Schulden

“Ondanks alle verdriet toch goede wensen voor het nieuwe jaar, lieve meid.” Sanne schiet vol.

“Jij ook, Daniël. En jij natuurlijk ook, lieve Schaap!”

“Ja, ja,” wappert Schaap ongeduldig. “Ga nu maar zitten. Er komt onheil aan.”

“Willem had enorme schulden. Dus dat klopt wel,” zegt Sanne somber.

“Hij heeft een kluis. Hebben jullie een kluis gevonden?” Sanne schudt haar hoofd. Niks gezien. Het is een nieuwbouwhuis, dus om achter schilderijen te kijken is onzin. Een kluis zou toch meteen opvallen.

“Er is een kluis,” zegt Schaap resoluut. “Daar zit de complete ellende in. Ik heb ervan gedroomd. Het is erger dan je nu denkt. Veel erger.”

“Nou ja, als er geen kluis is, heb je je misschien vergist. Neem in elk geval een koekje, Sanne. Ik pak er nog eentje, hoor,” zegt Daniël. Hij wrijft tevreden over zijn buik.

Kruidenkabinet

Onderwijl is Schaapje in haar kruidenkabinet aan het scharrelen. Sanne krijgt van alles mee; witte salie om het huis te reinigen en allerlei kruidenzakjes om overal neer te leggen en in Cathy’s jaszakken te stoppen. Het helpt tegen al te groot verdriet, bezweert Schaapje haar. En Sanne krijgt er eentje mee om haar verstand helder te houden en zich niet te laten meeslepen in emotie. Nog een koekje? Welja, nog een koekje. Sanne kikkert ervan op, van het gebabbel met Schaapje, het geritsel van de krant van Daniël en het knappen van de houtblokken in de kachel.

Als ze afscheid neemt, vouwt Daniël zijn krant zorgvuldig op, terwijl hij zegt: “Lieve kind, als jouw zus straks rare dingen wil voor de uitvaart, zoals een malle, veel te dure kist of iets dergelijks, bedenk dan maar dat het op die enorme schuld niet erg veel zal uitmaken. Wil je dat in je achterhoofd houden?” Sanne knikt. Daniël heeft gelijk. En hij heeft Cathy vaak genoeg meegemaakt om te weten hoe ze in elkaar zit.

“Ik ga het wel een beetje proberen te sturen,” zegt ze eerlijk. “Maar je hebt groot gelijk. Een paar duizend meer of minder maakt nu ook niet veel meer uit.”

Zwart met goud

Hoe raak het advies van Daniël was, blijkt al binnen een halfuur nadat uitvaartondernemer J. Ridderbier - “Zeg maar Jaap.” - keuzemogelijkheden voorlegt.

“De kist.” Hij legt een boek met afbeeldingen op tafel.

“Ik wil de mooiste. De duurste. Met goudbeslag. Alles voor die lieve Will. Glanzend gepolitoerd ebbenhout. Kan dat? Zwart met goud. Een luxe uitstraling. Dat heeft Will wel verdiend. Will. Mijn lieve, lieve...”

Sanne dacht bij de beschrijving van de kist al: hè ja, en dan ingelegd met tranen van ivoor. Liefst echt ivoor. Als dat nog mag. Dat zegt ze niet. Ze zegt wel: “Cath, serieus? Ik vind dat meer een kist voor iemand van een antieke maffiafamilie. Het heeft iets ordinairs. Zoals een badkamer met roze marmer en gouden kranen op een jacht van een oligarch. Vind je niet? Ik vind dat Will iets klassieks verdient. Iets wat zijn persoonlijkheid weerspiegelt. Degelijk, met humor en een sterk karakter. Stevig hout. Een beetje oer. Wat vinden jullie?” Ze kijkt hulpzoekend naar Loes en Marijke die haar ijverig bijvallen. Ja, dat vinden zij ook. Iedereen heeft allang gezien dat de kist die Jaap opsloeg in het voorbeeldenboek inclusief beslag en bekleding maar liefst 30.000 euro kost. Daarna laat ze het gaan. Als Cathy dan zo nodig een enorm bloemstuk van rode rozen wil, dan is dat prima. Haar gedachten dwalen intussen af. Ik moet mijn afscheid regelen, bedenkt ze. Voordat Wichard straks iets lelijks wil. Die heeft ook geen smaak.

“En een koets met vier paarden.” Zegt Cathy dat nu echt?! Sanne weet het niet zeker, want op datzelfde moment gaat de bel. Als ze uit het raam kijkt, ziet ze een politieauto staan.

Volgende week: De politie komt de spullen brengen die in de auto lagen van Willem.