Bradley: ‘Jeroen en ik voelen ons senang bij elkaar. Hij heeft alles wat ik in een partner zoek’

“Jeroen en ik hebben elkaar leren kennen via een datingsite. Al meteen na onze eerste chat had ik een blij gevoel. Het heeft dan ook niet lang geduurd voordat we elkaar ontmoetten. Toen ­Jeroen met een bos bloemen en een grote glimlach op zijn gezicht bij mij voor de deur stond, was het alsof we elkaar al langer kenden. We hadden in de korte tijd daarvoor al zo veel uitgewisseld. Ik voelde me bij hem volkomen op mijn gemak. Voor het eerst van mijn leven dacht ik: híj zou het weleens kunnen zijn. Hij bood een luisterend oor voor mijn verhaal en toonde zich heel betrokken.”

Eenzaam

“Jeroen is veel emotioneler dan ik. Misschien zou ik net zo emotioneel geweest zijn als ik niet al van jongs af aan een façade had moeten ophouden. Ik ben opgegroeid in de machocultuur van Trinidad. Homoseksualiteit gold daar als verwerpelijk. Ook mijn moeder die overtuigd christen is, kreeg in de kerk te horen dat het fout was. Hoe eenzaam ik me er ook door voelde, om geaccepteerd te worden deed ik mijn best mijn geaardheid te verbergen. Zowel in mijn uiterlijk als in mijn ­manier van lopen en praten, probeerde ik wat mannelijker te zijn. Innerlijk was dat een voortdurende worsteling die veel stress veroorzaakte. Met name thuis. Vandaar dat ik op mijn negentiende ­besloot bij mijn vader te gaan wonen. Hij had ons gezin tien jaar eerder verlaten en we hadden elkaar sinds die tijd niet meer gezien.”

“In het begin ging het goed. Ik had een baantje waardoor ik mezelf kon bedruipen en voelde een ­zekere gemoedsrust. Helaas was dat van korte duur. Nadat mijn vader erachter kwam dat ik gay was, sprak hij geen woord meer met me. Dat was superpijnlijk, ik voelde me doodongelukkig. ­Helemaal toen de man met wie ik op dat moment een relatie had, een vriendin en een kind bleek te hebben. De hoop op een betere toekomst samen met hem was daardoor in één klap weg. In mijn wanhoop nam ik een overdosis pillen in. Ik wilde er niet meer zijn, maar werd wakker in het ziekenhuis waar ze mijn maag hadden leeggepompt.”

Ontvoerd

“Jaren later werkte ik in een restaurant en had ik een relatie met een collega. Toen zijn broer erachter kwam dat we een liefdesrelatie hadden, trommelde hij zijn vrienden op. Ze lokten me in de val en ontvoerden me. Ik werd gestompt en bespuugd ­terwijl ze overlegden of ze me zouden vermoorden. Ze hadden daar nog geen ­geschikte locatie voor gevonden. Ze ­besloten me eerst op te sluiten in een oud, leegstaand gebouw. Na vele uren lukte het me de deur te forceren en te ontsnappen. Op het politiebureau werd ik vervolgens niet serieus genomen. Als ik gay was dan had ik er min of meer zelf om gevraagd, daar kwam het eigenlijk op neer. Na die angstaanjagende ervaring ben ik wederom verhuisd. Maar ook ­elders voelde ik me in Trinidad niet veilig meer. Er waren namelijk signalen dat diezelfde knullen me niet met rust zouden laten.”

“Op aanraden van een vriend ben ik naar Nederland gevlogen en heb ik hier asiel aangevraagd. Dat was overigens een langdurige procedure. Tegen de tijd dat ik Jeroen leerde kennen, had ik mijn diploma van de inburgeringscursus, een baan en een eigen appartement. Ik was dus autonoom en had voor het eerst de vrijheid om te leven zoals ik dat wilde.”

Muur optrekken

“Nu, samen met Jeroen, voel ik me heel gelukkig, maar dat neemt niet weg dat die moeilijke jaren hun sporen hebben nagelaten. Doordat ik zo gewend was me te pantseren en mijn zachtmoedige, gevoelige kant weg te drukken, heb ik nog altijd de neiging een muur op te trekken. Jeroen heeft daar van meet af aan begrip voor gehad en geeft me de ruimte die ik nodig heb. Met als resultaat dat ik steeds meer van mijn gevoelswereld met hem durf te delen. Ook het tonen van genegenheid lukt me steeds beter. Dat me dat niet makkelijk afging, heeft ook alles te maken met mijn ervaringen.”

“Jeroen en ik voelen ons senang bij elkaar. Hij heeft alles wat ik in een partner zoek. Ik was op zoek naar ­iemand die stabiel in het leven staat. ­Iemand die ik vertrouw en met wie ik alles openlijk kan delen. Ik ben geen feestbeest en houd niet van grote gezelschappen. Dus iemand die zich elk weekend in het uitgaansleven stort, past niet bij mij. Jeroen heeft daar evenmin behoefte aan. We trekken graag met zijn tweeën op. Nee, niemand van mijn ­familie was op onze bruiloft in juli. Toch was het een prachtige dag. Kort voor onze bruiloft heb ik een bericht op Facebook geplaatst waarin ik aankondigde te gaan trouwen. Mijn zus was de eerste die me belde en me gelukwenste. Dat betekende al veel voor me, maar toen ook mijn moeder me huilend feliciteerde, moest ik zelf ook huilen. De relatie met haar is nu zo veel beter. Ik wist altijd al dat ze van me hield, maar ze schaamde zich voor mijn geaardheid. Nu verdedigt ze me. Een gigantisch verschil. Jeroen en ik hebben al tickets om naar haar toe te gaan. Dan kan ik haar eindelijk voorstellen aan de man bij wie ik helemaal mezelf kon én nog steeds kan zijn. Een verademing.”