Tot diep in de nacht dans ik met mijn bloedjes, hun vader en onze vrienden en ik voel me stikgelukkig, omringd door de mensen waar ik van hou

Op ouwejaarsavond gooien we de deuren van ons poppenhuisje vanaf vijf uur open voor de broodnodige pitstop van vrienden die onderweg zijn van feest naar feest. Ze mogen ook blijven, alles kan.

Op de eerste verdieping in de keuken staan de hapjes en drankjes en de Top 2000 pruttelt zachtjes op de achtergrond. Het atelier van mijn bloedje op de tweede verdieping is omgebouwd tot club met gouden sliertgordijnen aan de muren, vrolijk draaiende discolichtjes en zelfs een piepkleine rookmachine. Het enorme raam kijkt uit op een gracht, de huizen met kerstlichtjes, het plein vol mensen die ouwejaar in Amsterdam willen vieren (ook al regent het en is het vuurwerk afgelast). De huiskamer op de derde verdieping wordt het chillhok, met luie kussens en een klein haardvuurtje, gedempt licht en lome trancemuziek.

Huiselijk festivalletje

“Zeg mam, jij hebt toch ook mensen uitgenodigd?” De bloedjes maken zich om zes uur nog een beetje zorgen of ‘er wel iemand komt’ maar als even later de eerste vaste aanlopers binnendruppelen en de muziek harder wordt gezet, zie ik ze ontspannen. Iedereen die binnenvalt wordt met glitters beschilderd, het is een komen en gaan van vrolijkheid, een klein huiselijk festivalletje in hartje centrum.

De muziek op de dansvloer is … nou ja … niet helemaal mijn smaak. Ik had wel zin in vette dancetracks om uren op te dansen, maar de creatieve twintigers hebben hebben een authentieke eigenwijze stijl en ze kunnen nog dansen op die liedjes ook.

Partycrasher

Het enorme raam van het atelier is als een etalage. Het ziet er van buiten zo aantrekkelijk uit, een feestje van veelal jonge mensen die onstuimig aan het dansen zijn, die pulserende discolichtjes op het plafond. Het is warm genoeg dus de ramen staan open, ik zie dat op straat groepen passanten blijven staan en zelfs meedansen op de beat. We worden enthousiast toegezwaaid als we naar buiten kijken, want ze willen allemaal mee feesten. Van mij mogen ze, ik vind dat altijd wel een avontuur maar mijn jongste bloedje is onverbiddellijk als er weer een partycrasher de moed vindt om aan te bellen. “Nee mam, het is vol genoeg en ik heb geen zin in vreemden.” Gelijk heeft ze.

Vlak voor middennacht wordt er hartstochtelijk meegezongen met Bohemian Rapsody en voor de zoveelste keer film ik ze daarbij. De eerste keer waren ze dertien en inmiddels is het een traditie: bij de uithaal ‘Mamaaaaaaaah oehoehoehoe’ draait het hele gezelschap zich om naar mij en mijn vriendin (haar drie kinderen zijn ook van de partij) om ons op knietjes met uitgestrekte armen toe te zingen. Meesterlijk.

Uitbundig vuurwerk

Ondanks het verbod is er uitbundig vuurwerk te zien boven de Amsterdamse daken. We hebben het mooiste uitzicht. Het plein staat vol politiewagens, de agenten lopen kalm rond en kijken niet te streng de andere kant op als er een vuurpijl wordt afgestoken. Het is gezellig op straat.

Tot diep in de nacht dans ik met mijn bloedjes, hun vader en onze vrienden en ik voel me stikgelukkig, omringd door de mensen waar ik van hou. De volgende dag kruipen uit hoeken en gaten jonge mensen tevoorschijn die ergens in huis een slaapplaats vonden. Iedereen is brak en blij. Het ‘housewarming/nieuwjaarfeest’ is gelukt. Ik vind het een goed begin.

Over Angela Groothuizen

Duizendpoot Angela Groothuizen is actrice, presentatrice, dagvoorzitter, zangeres, columnist, theatermaker, jurylid én bijzonder ambtenaar van de burgerlijke stand. Angela is geboren in Alkmaar, woont in Amsterdam en heeft twee dochters. Iedere dinsdag lees je Angela’s nieuwste column op margriet.nl/angela Je kunt Angela ook volgen op Instagram en op Twitter via @angelagroothuiz of @dollydotsofficial.