‘Toen ik wakker werd, was er één bericht van hem: ‘Ik heb me bedacht. Mijn vrouw en ik gaan het toch weer proberen’’

“Laatst zag ik Vincent in de verte lopen, samen met zijn vrouw. Er ging een schok door me heen. Ik kreeg de neiging me om te draaien en weg te rennen. Maar ik rechtte mijn schouders en liep met een strakke blik door. Ik hoef me immers nergens voor te schamen. Ze zagen me pas toen ik vlakbij was. Ik zag Vincent schrikken, hij deinsde zelfs terug. Toen zijn vrouw mij zag, spuwden haar ogen vuur. Ik vertraagde mijn pas en keek beiden recht aan, in de hoop dat ik hun dag verpestte. Net zoals Vincent met mijn leven heeft gedaan.”

Stoute tieners

“Toen ik Vincent leerde kennen, vond ik niets van hem. Hij was een stille, onopvallende man, de penningmeester van de sportvereniging waar ik me bij aansloot. Ik besteedde dan ook weinig aandacht aan hem. Pas toen wij elke maandagavond met z’n tweeën een kantinedienst gingen draaien, ontdekte ik hoe aardig hij was. Hoe zacht en hoe open. Ik vond een luisterend oor bij hem. Iets wat ik al jaren miste bij mijn partner.”

“Ik ging steeds meer uitkijken naar de avonden met Vincent. Toch duurde het nog lang voordat ik besefte dat ik méér voor hem voelde. Uiteindelijk was hij degene die uitsprak dat hij verliefd op me was. Ik wist dat hij, net als ik, niet gelukkig meer was in zijn relatie. Dat hij geregeld aan scheiden dacht. Als dat niet zo was geweest, zou ik nooit met hem hebben gezoend; ik kende zijn vrouw namelijk ook.”

“Vier maanden hebben Vincent en ik een verhouding gehad. Vier maanden waarin we elkaar zo vaak mogelijk zagen. Tegen mijn man zei ik dat ik extra diensten draaide op de club, Vincent gebruikte thuis dezelfde smoes. Ondertussen troffen we elkaar in de auto en reden dan naar een verlaten terrein om te praten en te vrijen. En als we wisten dat er niemand was, gingen we soms ook stiekem naar het verengingsgebouw. Dan voelden we ons net twee stoute tieners. En dat op onze leeftijd... Wat was het een spannende tijd. Elke keer dat we samen waren, was het nóg weer fijner. Verliefd zijn, het verlangen en dat overweldigende gevoel van vertrouwdheid: ik was helemaal vergeten dat het bestond.”

Samen verder

“Keer op keer bespraken we dat we snel voor elkaar zouden kiezen, hoe lastig dat ook zou worden. Ik wist dat ik mijn partner veel pijn zou doen. Al deelden we niet zo veel meer, we waren al jaren samen. Bovendien kampt hij met gezondheidsklachten en kan hij slecht alleen zijn. Ik zou zijn veilige basis ruïneren door bij hem weg te gaan en dat vond ik heel verdrietig. Toch wist ik dat ik het geluk met Vincent niet kon laten lopen. Ook Vincent was vastbesloten. Hij en zijn vrouw leefden al jaren langs elkaar heen, zei hij. Hun huwelijk stelde niets meer voor. Wij hadden samen nog wél een mooie toekomst voor ons, herhaalden we steeds. Dus voor welke hete vuren we ook zouden komen te staan, dit was de juiste beslissing.”

“In de eerste week van januari zouden we het gaan vertellen, zo spraken we af. Na de feestmaand met familie, als de rust weer was teruggekeerd. Ik had er slapeloze nachten van; ik zag er zó tegen op. Maar elk stiekem appje van Vincent gaf me nieuwe kracht. ‘Succes lieverd, en tot vanavond,’ appte hij me die middag, begin januari, nu drie jaar geleden. ‘Jij ook lieve schat,’ appte ik terug. Ik wachtte op mijn man en nadat hij van zijn werk was gekomen, biechtte ik alles op. Het was vreselijk, hij was zó ondersteboven. Na een avond vol moeilijke gesprekken reed ik in tranen weg, met drie koffers op de achterbank. Vincent en ik zouden elkaar treffen in een vakantiewoning in de bossen, die hij voor de eerste maand had gehuurd. Het was nog donker toen ik aankwam. Ik zette de verwarming hoger en stak wat kaarsjes aan.”

Zoek geen contact meer

“De hele nacht heb ik zitten wachten op de bank. Maar Vincent kwam niet opdagen en liet ook niets van zich horen. Zijn telefoon stond uit en hij beantwoordde mijn berichten niet. Ik begreep er niets van, was zelfs nog bang dat zijn vrouw hem iets had aangedaan. Tegen de ochtend viel ik huilend in slaap. Toen ik wakker werd, was er één bericht. ‘Ik heb me bedacht,’ had Vincent geschreven. ‘Mijn vrouw en ik gaan het toch weer proberen. Zoek geen contact meer, mijn besluit staat vast.’ Daarna heb ik nooit meer iets van hem gehoord. Ik kreeg alleen nog een bericht van zijn vrouw: dat ik met mijn vieze vingers van haar man moest afblijven. Dat was het.”

“Op de sportvereniging heb ik Vincent ook nooit meer gezien. Mijn leven lag in duigen. Want ik had wél ‘b’ gezegd en kon nu niet meer terug. Mijn partner was zó boos en teleurgesteld, dat hij niets meer van me wilde weten. Ook de meeste vrienden keerden me de rug toe. En na een maand in die kale vakantiewoning zat ik ook nog eens zonder dak boven mijn hoofd. Gelukkig ving mijn zus mij op. Zonder haar had ik het niet gered. Nu, drie jaar later, begin ik er eindelijk mee in het reine te komen. Hoe zwaar het ook was, ik voel me nu weer sterk. Al mis ik de veiligheid en vertrouwdheid van mijn oude thuis bij vlagen nog, ik weet dat het beter is dat mijn ex en ik uit elkaar zijn. Ondanks alles is het goed hoe het is gelopen, anders had ik nooit de moed gehad om weg te gaan. Maar wat voel ik mij nog altijd verraden door Vincent. Dat hij toch niet voor mij kon kiezen, is niet eens wat ik hem het meest kwalijk neem. Maar dat hij niet de moed heeft gehad dat persoonlijk aan me uit te leggen, dat vind ik nog het allerergst.”

Ook anoniem een geheim delen? Er wordt integer en vertrouwelijk met je bericht omgegaan. Mail naar Lydia van der Weide: redactie@margriet.nl.