In al mijn naïviteit had ik nog steeds niet in de gaten dat ik een afspraakje achter de rug had

Tegenover het kerkhof was een bloemenstal. Hij stopte, parkeerde de auto en stapte uit. Even later zat ik met een grote bos bloemen op mijn schoot op weg naar huis.

Het was een dag of tien daarvoor allemaal begonnen toen ik een mailtje van hem kreeg. Ik kende hem vaag, we hadden samen wel eens iets op het toneel gedaan. Hij wilde me spreken over Caraïbische poëzie want ik zat in een commissie die daarmee te maken had. Of ik tijdens een lunch wat informatie kon geven. Ik ging akkoord want ik moet een goede reden hebben om ergens nee op te zeggen. In de woorden van dokter Samuel Levie: “Als je overal ja op zegt, wordt je leven een stuk leuker.”

Alle onderwerpen kwamen ter sprake

We zagen elkaar een paar dagen later in een restaurant bij Artis. Het was een mooie zomerse dag en de eerste lockdown was net achter de rug. Bij een kopje soep, een salade en een broodje vertelde hij over zijn twee kinderen en ik over de twee van mij. We ontdekten dat we allebei uit een groot gezin kwamen. Hij met veel zusters, ik met veel broers. We bleken allebei een broer verloren te hebben. En we hadden allebei op kostschool gezeten, hij bij de priesters in Weert, ik bij de nonnen in Roermond.

Ik verloor gaandeweg uit het oog waarom ik daar eigenlijk zat bij Artis. Temeer omdat alle onderwerpen ter sprake kwamen die mensen bedenken kunnen tijdens zo’n eerste gesprek. De gevorderde leeftijd, zijn overleden vrouw, mijn huwelijk van lang geleden en de mondkapjes die eindelijk af mochten. Ik zag door de bomen het bos niet meer. We verlieten pas na drie uur het pand. Wel erg lang voor een lunch waarbij iemand alleen wat informatie wil over Caraïbische poëzie. Maar in al mijn naïviteit had ik nog steeds niet in de gaten dat ik een afspraakje achter de rug had of een date zoals hij zich gaandeweg de lunch had laten ontvallen. Er was met geen woord gesproken over Caraïbische poëzie wat me toch aan het denken had moeten zetten.

Bloemen

Ik was met het openbaar vervoer. Hij was met de auto en hij wilde me wel thuisbrengen. Dat kon ik moeilijk weigeren, waarom zou ik trouwens. Ik zeg immers graag ja.

Ik begon pas iets in de gaten te krijgen van zijn verborgen agenda toen hij ergens in Amsterdam Oost stopte bij een bloemenstal tegenover een kerkhof, zijn auto parkeerde en uitstapte.

Daarna ging hij op vakantie en toen ging ik op vakantie, kreeg hij corona en had ik verplichtingen. We appten onregelmatig. Pas maanden later kwam het tot nog een ontmoeting, en toen nog een en nog een. Tot ik, zoals hij het noemde, met meneer J ‘verkering kreeg’, een term waar ik altijd erg om moet lachen. Dat was ergens tussen Kerst en Nieuwjaar. Deze week twee jaar geleden.

Over Noraly Beyer

Noraly Beyer is geboren in Willemstad, Curaçao en woonde in de jaren zeventig en tachtig in Suriname. Ze werkte als nieuwslezeres bij NOS, schrijft columns, werkt in het theater en zit in verschillende jury’s en commissies. Ze leest graag en houdt van de tuin. Noraly heeft een latrelatie met Joost Prinsen, heeft een volwassen zoon en dochter. Ze is oma van twee kleinkinderen en een heel stel bonus kleinkinderen. Wil je Noraly volgen? Tweewekelijks lees je haar nieuwste column op margriet.nl/noraly of volg haar op Twitter: @norabey.