Terwijl ik angstig balanceerde op de wc-pot dacht ik aan het bekende gegeven dat de meeste ongelukken gebeuren in huis

De wc had nieuwe tegeltjes en een nieuwe wc-pot, en ook een nieuw fonteintje, dus eigenlijk was alles nieuw. Alleen het stuk muur boven de tegeltjes was oud, en dat was dus meteen ook wel heel erg oud. Dat is het ding met dingen laten veranderen of verfklussen in je huis: het zorgt voor een soort domino-effect. Bij de nieuwe bank steekt het kleed oud af: nieuw kleed. Bij het kleed zie je ineens hoe broddelig de vloer is geschilderd: nieuwe verf op de vloer. Wat is die salontafel aggenebbisj... Et cetera. Het is niet echt goed nieuws voor duurzaamheid en de wereld.

Wc roze verven

Maar goed, mijn taak was redelijk overzichtelijk: de muur van het kleinste kamertje van het huis roze verven. Toch wist ik hier weken over te doen. Eerst over de taak van naar de bouwmarkt fietsen en even een roze uitkiezen – op zich makkelijk, want voor het roze voor de wc ga je echt geen tien kleurstalen mee naar huis nemen. Dan: het er ook echt op schilderen. Ineens bleek dat er helemaal geen trapje, of zelfs stoeltje, in mijn wc paste om op te staan om het bovenste stukje van de muur met mijn kwast te bereiken. Dat werd angstig balanceren op de wc-pot zelf, waarbij ik alsmaar dacht aan dat bekende gegeven dat de meeste ongelukken gebeuren in huis.

Echte schilders

En toen kwamen de echte schilders. Die had ik gevraagd voor een aanzienlijk ingewikkelder klus, namelijk het verven van de houten trapwangen. (Trapwangen, dat vind ik nou echt een heel mooi woord. Het zijn dus de zijkanten van de trap.) En toen durfde ik niet meer verder met mijn toch al halfbakken project. Wat was er nou genanter dan balancerend op een wc-pot, met een kwastje uit de knutsella van mijn dochter, best wel slecht roze verf aanbrengen op een muurtje? Terwijl de profs ernaast stonden?

Dus ik deed alsof ik zelf helemaal niet bezig was met mijn eigen schilderproject, al zullen ze het ongetwijfeld door hebben gehad; het afplakband van mijn klus zat nog op de tegelranden, want het was dus nog steeds niet af.

Na een week schilderen vertrokken ze en maakte ik mijn eigen meesterwerk af in een paar zweterige uurtjes op zondag. Ik beging geen ongeluk.

Ik hing wat foto’s en schilderijtjes op, maakte een fotogenieke piramide van de wc-rollen en klaar was mijn klus. Het had weken geduurd, maar de wc mocht er wezen. En niemand ziet vast dat ik die hoek helemaal rechtsboven echt heel slecht heb geschilderd.

Over columnist Aaf Brandt Corstius

Aaf Brandt Corstius is schrijfster, getrouwd met Gijs Groenteman en moeder van Benjamin en Rifka. Lees hier alle columns van Aaf.