Met de boodschappenkar en mijn grijze haar had ik stappen gezet op weg naar acceptatie óf erkennen van mijn leeftijd

Een tijd geleden kocht mijn man voor ons een boodschappenkarretje, zo’n tas op wieltjes. Hij deed dat vanuit een goed hart, want hij zag me zeulen met zware boodschappentassen. Het was een fleurig karretje in ­tomatenrood met zakjes erop en eraan voor wat je verder nog nodig hebt bij het boodschappen doen. “Handig toch?” zei hij. “Ik ga daar echt niet mee lopen,” zei ik. We borgen het karretje op, waar we het zelden zagen.

Tot ik er onlangs aan dacht omdat ik naar de supermarkt moest en zonder vervoer zat. Ik haalde het tevoorschijn, ontdeed het van spinnenwebben en stof en ging op pad. Eerst trok ik het karretje met een hand nonchalant achter me aan. Dat werkte niet, want de wieltjes draaiden alle kanten op.

Karretje vol boodschappen

Mijn moeder had ook zo’n karretje, herinnerde ik me, in een gedekte ruit. Hoe oud was ze toen? Verder vroeg ik me af wat je met het karretje doet als je in de supermarkt bent. Je kunt niet meteen alles erin stoppen, want dat lijkt op diefstal. Maar met twee karren door de winkel is ook onhandig. Enfin: dat bleek op te lossen. Ik parkeerde mijn karretje bij de informatie­balie en daar keek niemand van op.

Op de terugweg, volgeladen met boodschappen, was er geen elegante mogelijkheid meer voor mij met mijn kar. Ik besloot na wat onhandige pogingen om er dan maar echt voor te gaan: gewoon vol en leeftijds-adequaat recht achter mijn kar. Liep trouwens best lekker. Helemaal niet als een rollator, totaal niet, maar als steuntje.

Blond met uitgroei

Dezelfde dag besloot ik te stoppen met het verven van mijn haar. Niemand denkt nog dat een vrouw van mijn leeftijd natuurlijk blond is en zelfs blond had ik uitgroei. Het was genoeg geweest. “Dan moet het wel kort,” zei mijn kapper. “Goed,” zei ik, “mits met lange pony om me enigszins achter terug te trekken.” Zo geschiedde.

Op weg naar huis met mijn onwennige hoofd herinnerde ik me aan alle kleuren die mijn haar gedurende mijn leven had gehad. Peroxideblond als puber, hennarood als student, kastanjebruin als moeder en dure gouden streepjes alsof of je haar door de zon was gebleekt.

Oudere dame

Met de kar en mijn grijze haar had ik twee stappen gezet op weg naar iets: naar acceptatie of erkennen van mijn leeftijd. Want het sloeg toch nergens op, bedacht ik strijdlustig, terwijl ik stevig doorstapte: dat we jonger willen lijken dan we zijn. Alsof leeftijd iets is om je voor te schamen. Toen ik opzij keek in een etalageruit zag ik een oudere dame met een kort geknipt grijs hoofd en een knalrood karretje. Misschien was een gedekte ruit toch passender geweest om mijn nieuwe fase in te gaan.

Over columnist Annette Heffels

Annette Heffels is psycholoog. Ze studeerde pyschologie aan de Rijksuniversiteit van Utrecht en specialiseerde zich als psychotherapeut. Ze is getrouwd en heeft een zoon, twee dochters en een kleinkind. Lees hier alle columns van Annette.