Als ik terugkijk op de jaren die beheerst werden door virussen en hun varianten, heb ik er veel aan te danken

“Wij snotteren nog een beetje. Ik geef maar geen hand!” Daar kijk ik dan heel vriendelijk bij, met een hint van bezorgdheid. Sjonge zeg, wat werkt dat. Als ik terugkijk op de jaren die beheerst werden door virussen en hun varianten, heb ik er veel aan te danken. Dus laat ik, nu we toch aan een heel nieuw jaar beginnen, mijn zegeningen tellen.

Niemand meer zoenen

1. Ik hoef niemand meer te zoenen en al helemaal niet meer drie keer. Er zitten dus nooit meer handen te laag op mijn rug. Dat nam zelfs na mijn zestigste nauwelijks af. Ik denk dat uiteindelijk de groep oudere witte mannen op alle fronten het hardnekkigste is en zij vormen nu eenmaal bijna de helft van mijn kennissenkring. Deze groep trekt zich van de hashtag-MeToo-awareness het minst aan. Misschien zijn ze wel voorzichtiger geworden met jonge vrouwen, maar ze denken nog steeds dat hun eigen generatie vrouwen wel gewend is aan een beetje handtastelijkheid. En eerlijk gezegd is het ook wel raar om na al dat zwijgend gedogen ineens te zeggen dat je die hand op je kont ongemakkelijk vindt. En niet prettig. En nog veel meer dat ik persoonlijk nog steeds niet hardop durf te zeggen, lafaard die ik ben. Dus zie ik dat ook weer als een persoonlijk falen en ben ik aan alle kanten schuldig zonder dat ik iets verkeerds deed. Vandaar: lang leve het virus. Ik ben besmettelijk. Niemand raakt me nog aan.

Kringverjaardag

2. Door de heerlijk afstandelijke manier van begroeten zie ik niet meer zo op tegen verjaardagen met een kring van mensen. In de zomer gaat het nog wel. Dan wandelt de visite ontspannen door elkaar in de tuin. Maar in de winter! Zo’n kring! Ik kan er nachtmerries van krijgen. Nu wapper ik met mijn handen, laat mijn zakdoekjes zien en mime: “Gefeliciteerd allemaal!” Dan ga ik zitten en doe wat ze in de kop van Noord-Holland zo mooi typeren als: ‘Mooi zitten, dom kijken en overal van ophoren’. Dat laatste begeleid je verbaal met variaties op: ‘Het is toch niet waar? O ja? Nee, serieus?!’ Topformule om zo’n bijeenkomst mee te overleven.

Kippen

3. Ik ben verliefd geworden op kippen. Ze kwamen tijdens corona en stierven aan hun eigen dodelijke kippenvirus. Er komen nieuwe kippen. Dit voorjaar ga ik eieren uitbroeden van Cochin-krieltjes en bij dat proces gaan we labrador Marie intensief betrekken. Deze zomer scharrelen Marie en de kippen in harmonie door de tuin.

Nog veel meer

4. En nu ik bezig ben met tellen bereik ik een mooi moment: mijn zegeningen passen niet in één column. Want ik weet er nog veel meer. Mag ik dat jou ook wensen voor 2023? Gewoon zo veel zegeningen dat het niet op een A4-tje past. Een dik schrift vol.

Over columnist Marjan van den Berg

Marjan van den Berg studeerde MO-Nederlands aan de VU te Amsterdam, stond jarenlang voor vmbo-klassen als juf Nederlands, schrijft columns en verhalen en runt haar eigen bedrijf Iskander Uitgevers. Ze is dol op haar dochters Merel, Amber en Kirsten, haar vier kleinkinderen, haar labrador en haar Jan! Lees hier alle columns van Marjan. Wil je Marjan volgen? Dat kan niet alleen op margriet.nl/marjan, maar ook via haar eigen website marjanvandenberg.nl en op Facebook.