Tahmina: ‘Peter had een onverwachte, romantische kant. Hij schreef mij liefdesbriefjes, die hij overal in huis verstopte’

“Vorig jaar juli zaten Peter en ik in Berlijn. We hadden er heerlijke dagen. Op mijn telefoon krijg ik nu steeds automatisch herinneringen met foto’s van dit laatste tripje samen. Bizar hoe mijn leven sindsdien is veranderd. Op zijn sterfdag ga ik naar zee. Naar de plek waar we regelmatig samen kwamen. Het eindeloze van de zee geeft mij troost, alsof ik dichter bij Peter ben. Van hem leerde ik onverschrokken te zijn, me niet te laten weerhouden door de mening van een ander. Ik mis hem elke dag, en soms nog extra. Op mijn verjaardag afgelopen juni, toen ik voor het eerst geen voiceberichtje van hem kreeg waarop hij mij toezong. Dat kon hij voor geen meter, maar hij deed het wel. Ik ben er trots op dat wij beiden beseften hoe bijzonder onze liefde was, en dankbaar dat hij dit nog heeft meegemaakt.”

Meteen vertrouwd

“We ontmoetten elkaar in 2015 tijdens de opnames van het talkshowprogramma Pauw, waar ik te gast was naar aanleiding van een opiniestuk dat ik had geschreven. Ik zat in de visagie, Peter kwam de kamer binnenlopen en we keken elkaar aan in de spiegel. Het was alsof de tijd stilstond. Natuurlijk had ik bedenkingen om een relatie met hem te beginnen. Zo was er ons leeftijdsverschil. Peter was 27 jaar ouder dan ik. En ik had wat vooroordelen over hem, eerlijk gezegd. Toen ik hem googelde na onze eerste ontmoeting bij Pauw, las ik allemaal verhalen over zijn eerdere open relatie. Daar zat ik helemaal niet op te wachten. Peter mailde mij meteen de dag na onze ontmoeting wanneer ik wilde afspreken. Ik wist dat hij heel druk was, dus ik opperde een datum twee weken later. ‘Waarom dan pas, kun je niet komend weekend?’ kreeg ik terug. Dat verraste me. Toen ik aankwam in het restaurant, omhelsde Peter mij meteen. Geen hand, geen drie zoenen, maar echt een omhelzing waar heel veel warmte en liefde van uitging. Het voelde meteen vertrouwd, en algauw bleek dat de tijd van open relaties achter hem lag. Daar had hij ook geen behoefte meer aan. We waren de enigen voor elkaar.”

“Mijn ouders moesten wel even slikken toen ik met Peter aan kwam zetten. Mijn vader ging sneller overstag, toen hij zag hoe zorgzaam Peter voor mij was. Maar mijn moeder had er meer moeite mee, vooral omdat ze wist dat ik een sterke kinderwens had die door Peters leeftijd waarschijnlijk niet realiseerbaar was. Zij gunde mij het moederschap en maakte zich zorgen om wat ik opgaf als ik voor Peter koos. Toch werd ook zij hartstikke gek op hem. Peter veroverde heel snel je hart.”

Niet opgeven

“Onze relatie heeft heel wat tegenslagen gehad waar niet veel stellen tegen bestand zouden zijn. Mijn kinderwens zorgde voor frustratie. En Peter vond mij heel pittig. Daar moest hij erg aan wennen, veel tegengas was hij niet gewend. Dat kwam ook door zijn bekendheid; overal waar hij kwam gingen de deuren voor hem open. Mensen durfden niet tegen hem in te gaan. Ik sprak hem soms tegen, en in het begin wist hij niet wat hem overkwam. Ik denk dat hij mij ook wel een leuke uitdaging vond, want hij had er een hekel aan om bewierookt te worden. Het intense en vurige van onze karakters leidde tot botsingen. En als het botste, dan was het vuurwerk.”

“Maar opgeven was voor ons geen optie. We bleven vechten en kijken naar oplossingen. Hij vroeg weleens wat ik in hem zag. Maar liefde kun je niet verklaren. Voor de buitenwereld waren onze verschillen in leeftijd en afkomst zichtbaar. Maar Peter en ik leken juist erg op elkaar. We zijn vechters. Beiden hebben we op jonge leeftijd geleerd om te overleven. Peter groeide op in een gezin waarin hij niet altijd gelukkig was, ik kom uit een hechte familie maar kreeg in Afghanistan met een oorlog te maken. Liefde en loyaliteit zonder grenzen, daar waren we beiden naar op zoek en dat vonden we in elkaar. Dáár kun je op terugvallen en dan maken alle zogenaamde verschillen niets meer uit.”

“Peter had een onverwachte, romantische kant. Hij schreef mij de mooiste liefdesbriefjes, die hij overal in huis verstopte op de gekste plekken. Waren we op reis, dan maakten we tíg foto’s waarvan Peter de beste selecteerde. Alleen vond ik dat hij juist het talent had om de lelijkste foto’s uit te kiezen. Dus op ons laatste reisje naar Berlijn wilde ik de selectie doen. Op Peters telefoon scrolde ik door zijn foto’s, en toen zag ik een foto van een briefje waarvan de eerste regel was: ‘Dit is een geluksbriefje.’ Ik wilde de rest nog niet lezen, snel swipete ik verder. Maar juist dit briefje heb ik nergens kunnen terugvinden. Overal heb ik gezocht, mijn hele huis heb ik overhoopgehaald. Maar misschien moet ik er niet naar zoeken. Blijkbaar is er een moment waarop ik het moet vinden, en eerder niet.”

Open wond

“Natuurlijk maakte ik me zorgen om Peter. Ik wilde niet dat hij vertrouwenspersoon zou worden van de kroongetuige in het Marengo-proces, aangezien de broer en advocaat van de getuige al vermoord waren. Wat bezielde Peter om zoiets te doen? Oneindig veel gesprekken hadden we hierover. Ik vroeg Peter: ‘Stel dat ik iets zou doen waardoor mijn leven in gevaar kwam, zou je mij dat dan laten doen?’ Hij antwoordde dat als ik iets ging doen wat ik heel graag wilde, hij dat zou respecteren. En dat meende hij, zo was hij. Ik heb me later gek gemaakt met scenario’s waarin ik Peter tóch tegenhield, in een raar soort hoop dat ik zijn dood alsnog kon terugdraaien. Maar de waarheid is dat ik hem nooit kon of wilde beletten om zijn werk te doen. Het is onverteerbaar dat anderen besloten dat Peter vanwege dat werk er niet meer mocht zijn.”

“Peters zoon Royce belde mij die noodlottige dag en vertelde dat Peter was neergeschoten. Ik was onderweg naar het huis dat Peter en ik samen zouden bezichtigen en zei: ‘Dat kan niet, hij is onderweg naar mij.’ Ik kon het niet geloven. En ergens leef ik nog steeds in de ontkenning en heb ik het gevoel dat Peter elk moment weer terug kan komen. Ik moet mezelf dan echt zeggen dat ik hem nooit meer ga zien. Dat dit definitief is. Ik weet nog dat ik de eerste keer na Peters dood naar een supermarkt ging. Automatisch stopte ik bij dingen die hij lekker vond. Magere yoghurt, muesli en heartbreaker-chips die ik nooit meer door mijn keel krijg. In elk schap zag ik wel iets dat me aan hem deed denken. Zo zijn er steeds moeilijke besefmomenten die me overvallen. Vanmorgen deed ik een hemdje aan en dacht ik: de vorige keer dat ik dit droeg was hij er nog.”

“Op rotdagen ga ik naar de zee, bel ik urenlang met mijn beste vriendin of zoek ik mijn driejarige nichtje op. Zij vrolijkt mij altijd op. En soms zoek ik juist de eenzaamheid op, dan kan ik me overgeven aan de emoties. De intense momenten zijn zo erg dat ik mijn dierbaren daarvoor wil beschermen. Dan huil ik zo hard, dat alles wat ik ooit aan pijn heb gehad daarbij in het niet valt. Nu weet ik pas écht wat verdriet is. Ik voel het letterlijk, als een open wond in mijn buik waar steeds aan geknaagd wordt. Het is vreselijk. Verdriet moet eruit, dat moet je niet tegenhouden. Na een heftige huilbui voel ik me altijd even beter.”

Geheime relatie

“Zes jaar lang zijn we samen geweest, en al die tijd bleef onze relatie geheim. Dat was op mijn verzoek. Ik werk ook als journalist en wilde niet dat mensen dachten dat ik mijn carrière aan Peter te danken had terwijl ik er zelf keihard voor heb gewerkt. Zelfs mijn collega’s bij RTV Rijnmond wisten niet dat Peter mijn partner was. Maar met de wetenschap van nu had ik onze relatie niet zo lang geheimgehouden. Peter was zo trots op ons samen, hij wilde dat kenbaar maken. Daarom besloten we ook om samen een boek te schrijven over onze relatie, waarmee we eigenlijk op 29 september, de datum van onze ontmoeting, naar buiten zouden treden.”

“Het is jammer dat er onlangs controverse is ontstaan rond onze relatie. Nu het boek uit is, kan iedereen lezen dat Peter hieraan heeft meegeschreven en gesprekken voerde met de uitgever; hij moest en zou onze bijzondere liefde vereeuwigen. Peter was daar erg van: hij kerfde onze namen in een stenen muur in Zuid-Afrika en liet MGL – mijn grote liefde – in zijn armband graveren. Wat anderen nu van onze liefde proberen te maken, is voor hun rekening.”

“In totaal hadden we samen vijf hoofdstukken geschreven toen Peter stierf. Even twijfelde ik: misschien moest ik het boek maar laten zitten. Maar was er iets met mij gebeurd, dan had Peter zich aan het plan gehouden, dat weet ik zeker. Voor hem heb ik doorgezet, al zat ik vaak huilend achter mijn laptop. Het was heel confronterend om te schrijven over de mooie momenten die we samen hebben gehad. Tegelijk merkte ik ook dat het schrijven mij hielp bij de verwerking van zijn dood. Iets waarmee ik natuurlijk nog steeds bezig ben, want mijn rouw wordt steeds onderbroken door het proces tegen de daders.”

Rechtszaak

“De rechtszaak vind ik heel heftig en elke keer weer een beproeving. Het is een grote klap dat de rechtszaak opnieuw moet omdat een van de rechters vervangen wordt. Zo’n rechtszaak vraagt veel van je als nabestaande. Het is uitputtend en het zit het rouwen in de weg. Steeds lig ik wakker van de zittingen. Het voelde goed om gebruik te maken van mijn spreekrecht. Honderd keer had ik thuis mijn tekst geoefend, maar toen ik daar zat, met de verdachten op amper twee meter afstand, werd ik overmand door emoties. Het contrast tussen die twee losers en de grootsheid van Peter kon niet scherper zijn. Ik moest mezelf bij elkaar rapen, ook toen ik sprak tijdens Peters uitvaart, maar elke keer voelt het alsof Peter zegt: ‘Je doet het voor mij.’”

“Ik krijg veel steun van mijn familie en vrienden, en ook van de beste vrienden en zus van Peter. En ik heb mijn collega’s op een andere manier leren kennen, zo zorgzaam en lief. Pas na de aanslag kwamen zij erachter dat ik Peters geliefde was. De hartverwarmende reacties van het publiek zijn ook onvoorstelbaar. Je zou denken dat mijn vertrouwen nu weg is, maar het is precies andersom. Er zijn zo veel lieve, goede mensen. Ik kreeg stapels post en bossen bloemen op mijn werk. Ik voel me gedragen door alle liefde, medeleven en begrip. Het is een erkenning van mijn verdriet, en van wat Peter en ik samen hadden. Zijn energie en kracht, en al onze gesprekken, houden mij op de been. Ondanks mijn verdriet kijk ik positief naar de toekomst. Ik ben een vechter, hierdoor misschien wel meer dan ooit.”

Mijn grote liefde, een leven met Peter R. de Vries Tahmina Akefi, € 22,50 (Uitgeverij Prometheus).