PREMIUM
Jet: ‘Het was een emotionele avond, wetende dat dit het laatste optreden van zijn leven zou zijn’
Het afscheidsconcert van Rob de Nijs, afgelopen juni in Ziggo Dome, was indrukwekkend. Iedereen wist dat het zijn laatste concert ooit zou zijn. Zijn vrouw Jet vertelt.
“Achteraf kun je zeggen dat er tekenen aan de wand waren dat er iets mis was met Robs gezondheid. Ik had het al langer door en Rob eigenlijk ook wel. Parkinson is een ongeneeslijke ziekte. Het is nogal wat om daaraan toe te geven en om überhaupt uit te spreken dat het aan de hand is, voelde lang niet opportuun. Totdat Rob in 2019 in Naaldwijk tijdens een optreden een lelijke val van het podium maakte. Er werden direct allerlei nare suggesties gedaan. Rob zou dronken zijn geweest. Echt verschrikkelijk. Mensen met parkinson hebben last van een niet goed werkend zenuwstelsel, dat mag duidelijk zijn, maar de ziekte reguleert ook de bloeddruk. In de tent waarin Rob optrad, was het warm en dan had hij ook nog allerlei podiumlampen op zich gericht. Er vond een enorme bloeddrukdaling plaats waarop Rob zich probeerde te corrigeren, nog een stapje, en toen was daar het eind van het podium. Helemaal ontdaan kwam hij die avond thuis. We vroegen ons af wat verstandig was. Door te zeggen: ‘Ik heb parkinson’ ben je direct patiënt. We hadden pas recent de diagnose gekregen en waren het nieuws zelf nog aan het verwerken. Moet je er dan al mee naar buiten, dat is nog maar de vraag. Door zijn podiumval was het helaas noodzakelijk geworden. Zijn uiting, het bekendmaken van zijn ziekte, maakte hem kwetsbaar, maar het verduidelijkte ook een heleboel.”
Zodra het kon
“We gingen 2020 in, corona kwam om de hoek kijken en alles werd platgelegd. Als iets niet goed is voor mensen met parkinson is het niet bewegen. Na zestig jaar zingen vond Rob het toch wel even lekker. Hij wentelde zich in de rust, keek zowat 24 uur per dag het nieuws. Het deed zijn gezondheid alleen geen goed. Rob kreeg corona en daarbovenop nog een paar ontstekingen terwijl ook de parkinson vorderde. Het besef dat zijn afscheidstour, die op bijzondere wijze zou eindigen in Carré Amsterdam, door corona ook niet kon doorgaan, was verdrietig. We zouden het doen zodra het kon, was het idee. En toch was er weer die twijfel of hij het wel moest willen. Ten koste van wat zou het gaan? Je beweegt je op verschillende sporen, want het moest geen decorumverlies worden. Het afscheidsconcert moest waardig blijven, goed zijn, ondanks de rafeltjes die het ongetwijfeld zou hebben. De fans moesten afscheid kunnen nemen tijdens een zo mooi mogelijk einde. Niet zoals tijdens een eerder concert in Antwerpen, toen het niet was gegaan zoals Rob had gehoopt. Hij had een kikker in de keel gekregen en op het podium hadden de tranen over zijn wangen gebiggeld.”
Geen lievere man
“Als artiest wil je grip houden op de situatie en tijdens de voorbereiding op het afscheidsconcert passeerden de krankzinnigste ideeën de revue. Zo is er geopperd om Rob na het zingen in een soort harnas de nok van Ziggo Dome in te laten stijgen – als een engel op weg naar de hemel. Rob vond het humoristisch, maar het idee heeft het niet gehaald. Toen het zover was, trad Rob in een rolstoel op omdat we geen enkel risico wilden nemen. Hij deed het fantastisch en was helemaal in control. Gastoptredens van onder anderen Claudia de Breij en Trijntje Oosterhuis gaven hem de nodige rustmomenten backstage en als een ware zuster reed ik hem steeds in die rolstoel het podium op en af. Het was een emotionele, enorm indrukwekkende avond, wetende dat dit het laatste optreden van zijn leven zou zijn.”
“Na de laatste gezongen noot keerde Rob de zaal de rug toe. Het zat erop. Hij voelde zich gedragen door de zaal, ik zag dat grote geluk in zijn ogen. Ik heb hem ongelooflijk gekust en verteld hoe trots ik op hem ben. De herinnering aan dat moment raakt me ook nu weer. Hoe zo’n knappe jongeman in de jaren zestig de mensen wist in te pakken met zijn nonchalance en uitgroeide tot een artiest met ontelbaar veel hoogtepunten, soms ook diepe dalen en schandalen. Hij heeft een rijk en intens leven gekend, op het podium en daarbuiten. De media hebben hem vaak afgeschilderd als niet benaderbaar, maar ik ken geen lievere, meer erudiete man dan Rob. Een heel mooi mens is het. Als zijn geliefde en verpleegkundige ben ik 24 uur per dag met hem samen. Heel waardevol, kan ik wel zeggen. Ik houd hem graag aan zijn eigen woorden: ‘Ik ben van plan nog heel wat jaren mee te gaan’.”