‘Rolstoeldansen bestond nog helemaal niet, dus ik ben het gewoon gaan uitproberen’

“Ik heb zo veel mensen ontmoet, vriendschappen gesloten en de wereld gezien door het dansen. Laatst werd ik op een groot evenement voor de hele zaal ‘de moeder van het rolstoeldansen’ genoemd. Dat deed heel veel met me. Een trots gevoel, dankbaarheid en vooral veel blijheid.”

Kleuterjuf en danslerares

“Mijn oom en tante hadden een dansschool. Alle nichten en neven gingen op stijldansles als ze zestien waren, ik ook. Ik had talent en ging mijn oom helpen. Eerst één avond, toen de hele week en al snel mocht ik de opleiding doen om danslerares te worden. Ik was nog maar net twintig toen ik overdag kleuterjuf was en in de avonden danslerares. Heerlijk vond ik het! Tussendoor ging ik vaak met mijn oom mee naar wedstrijden. Tegenwoordig gaat alles via de computer, maar dan hielp ik de jury met de jureringsbriefjes en puntentelling. Tien jaar later werd ik wakker met ijskoude benen waar ik niet op kon staan. Dat bleek disregulatie van het sympatisch zenuwstelstel en de ziekte van Raynaud. Alle kracht verdwijnt daarmee uit je lijf. Ik had zó veel pijn, dat ik niet meer kon lopen. Uiteindelijk belandde ik in een rolstoel. Als ik op tv mensen zag dansen, kon ik wel huilen. Dat zou ik dus nooit meer kunnen. Tot een collega van een dansschool vertelde dat hij mensen in een rolstoel had zien bewegen op muziek. Het was in het begin van de jaren tachtig, rolstoeldansen bestond nog helemaal niet zoals we dat nu kennen. Hij zei: ‘Als íémand daar iets beters van kan maken, ben jij het.’”

Nieuw doel

“Dat klonk als iets moois; rolstoelafhankelijke mensen met een beperking, zoals ikzelf, weer laten dansen. Maar er waren geen boeken of YouTube-filmpjes, dus ben ik gewoon gaan uitproberen. Vastberaden uit te bouwen wat ik aan het ontwikkelen was, vroeg ik om wat kleine choreografieën te mogen demonstreren op een congres. Vanaf toen kreeg ik volle ondersteuning van professionele organisaties en de Nederlandse Danssportbond. Zo is het uitgegroeid tot wat het nu is. Mensen hoorden erover, dansscholen vroegen of ik les kwam geven. En nu ben ik al sinds 1981 voorzitter van Stichting Roldansen Nederland die 150 rolstoeldansgroepen overkoepelt en onder meer opleidingen, wedstrijden en demonstraties organiseert. Toen ik ziek werd, is er veel van me afgenomen, maar ik heb er zo veel voor teruggekregen. Rolstoeldansen gaf me weer een doel. Ik heb de hele wereld gezien! Van The Royal Albert Hall in London tot Australië. Ik heb voor Nelson Mandela gedanst en met André Rieu op het Vrijthof. Dansen is mijn leven en ik had het voor geen goud willen missen.”