‘Hoe verdrietig het ook was, ik genoot van de momenten die ik nog met mijn moeder mocht doorbrengen’

Rieneke:

“Acht jaar geleden merkten we dat mijn moeder steeds vaker dingen vergat. En haar zachte, liefdevolle karakter werd ook anders: ze kon steeds vaker pittig uit de hoek komen. Op maandag gingen we met haar naar de dokter en in diezelfde week zaten we op vrijdag bij de neuroloog die onze vermoedens bevestigde: de ziekte van Alzheimer. We kwamen in een achtbaan terecht van afspraken met dokters, zorgmanagers en andere hulpverleners. Er moesten plannen worden gemaakt voor als het slechter zou gaan met haar. Omdat ik het dichtst bij onze moeder woon en een flexibele baan heb, besloten we dat ik het grootste deel van de zorg op me zou nemen zodra het slechter zou gaan.”

Dierbare momenten

“Ik sprak het niet uit, maar maakte me stiekem zorgen om hoe het me af zou gaan. Ik zag mezelf nooit als een zorgzaam type, maar meer als een nuchtere en zakelijke vrouw. Al snel ging mijn moeder achteruit en had ze meer zorg nodig, die ik haar, naast de thuiszorg, zou bieden. Toen bleek dat mijn zorgen voor niets waren geweest. Het mantelzorgen voor mijn moeder liet me een andere kant van mezelf zien. Haar onder de douche zetten en wassen, haar helpen bij het aankleden, boterhammen in stukjes snijden zoals zij ook deed toen ik kind was... Hoe verdrietig het ook was om mijn moeder achteruit te zien gaan, ik genoot van de momenten die ik nog met haar mocht doorbrengen.”

Zwart gat

“Twee jaar na haar diagnose kreeg ze boven op haar dementie een longontsteking en overleed ze op 82-jarige leeftijd. Na de dood van mijn moeder, en toen al het regelwerk en de uitvaart achter de rug waren, viel ik in een zwart gat. Niet alleen een diep dal van verdriet, maar ik miste ook de voldoening die het zorgen me bracht. Vier weken na haar overlijden ging ik terug naar mijn kantoorbaan, maar ik merkte dat ik daar eigenlijk geen plezier meer in had. Natuurlijk hebben we óók administratief medewerkers heel hard nodig, maar ik merkte dat ik na dertig jaar op die plek meer wilde betekenen voor de wereld. Ik wilde hulp bieden aan ouderen, zoals mijn moeder ook altijd hulp kreeg van de thuiszorg. Via een deeltijdopleiding gecombineerd met werken in de praktijk, heb ik me laten omscholen tot verzorgende. Nu werk ik al bijna vier jaar met demente ouderen in een verzorgingstehuis, waar ik nog elke dag veel voldoening uit haal. Zo is er toch nog een lichtpuntje gekomen uit de zware laatste jaren die we met mijn moeder hebben gehad.”

In de podcastserie Kaarten op tafel bij Margriet praat Tanja Jess over het thema mantelzorg met Joan Nederlof en Lucretia van der Vloot. Hieronder kun je de aflevering beluisteren. Meer luisteren? Klik hier voor de podcastserie.