De mooiste brieven en reacties van lezers

Ontroerd door Ruud en Harma

Harma de Graaf vertelde in Margriet 45 over het verlies van haar zoon Ruud, die op 29-jarige leeftijd overleed aan kanker. Het verhaal raakte veel mensen, blijkt uit de grote hoeveelheid ontroerende reacties.

• Myrthe: “Wat is het verhaal van Harma mooi, verdrietig en hartverscheurend tegelijk. Door al het verdriet heen nog zo in het leven staan en zo’n geweldig gezin vormen, is een geschenk.”
• Caroline Hummels: “Ik kende Ruud alleen via Twitter, maar zijn overlijden heeft mij enorm geraakt. Prachtig om te lezen dat zijn verhaal keer op keer, ook een jaar later, weer wordt verteld.”
• Brigitte: “Wat mooi en ontroerend geschreven, dit interview. Ik heb het boek van Ruud gelezen, wat een prachtmens was hij.”
• Jana van der Plas: “Wat een geweldige moeder heeft Ruud. Ik heb zo van hem genoten op Twitter; wat moet zijn familie hem missen.”
• Brenda: “Ook ik ben mijn zoon verloren toen hij eind twintig was. Een verdriet dat nooit minder wordt, maar waar je mee leert omgaan.”

Schoolpleinspelletjes

De schoolbel gaat: tijd voor pauze. En sommige van de spelletjes die we speelden op het schoolplein zijn we nooit meer vergeten.

• Jannie Velzing-Peters: “Wij waren dol op stoepranden of bordje bal, waarbij we met de bal op een straatnaambord schoten. Dat blikkige geluid vonden wij leuk, maar de buurvrouw minder…”
• Karen de Witte: “Op het schoolplein speelden we Annemaria koekoek. Extra leuk om te zien dat mijn kleinkinderen dat nu ook nog spelen tijdens de pauzes op school.”
• Anja van der Kerk: “Elastieken was zo leuk om te doen. Op school deed ik het met vriendinnetjes, maar ook thuis met aan allebei de kanten een stoel.”
• Ellen Jonkman: “Touwtjespringen was altijd mijn favoriete activiteit tijdens de middagpauze. Met zo veel mogelijk mensen in een lang touw springen en dan rijmpjes zingen.”

Weg met die telefoons!

Barthe stoort zich aan het telefoongebruik van mensen in haar omgeving, vertelde ze recentelijk in Margriet. Kan ze iets zeggen van het telefoongebruik of hoort het nu eenmaal bij de huidige tijd?

• Claudia Reijnders: “Als wij uit eten gaan, leggen we onze telefoons ondersteboven op tafel. Degene die als eerste zijn telefoon pakt, moet trakteren.”
• Isolde Dijkstra: “Jullie kinderen zijn volwassenen en die behandel je niet meer als kinderen. Ik zou hooguit zeggen dat je het ongezellig vindt, maar verder accepteren dat zij het wel oké vinden.”
• Hanna Eversdijk: “In mijn huis wordt er tijdens het eten niet op een telefoon gekeken en als er visite komt, gebruiken ze alleen hun telefoon als ze worden gebeld. Want als ze alleen maar op hun telefoon kijken, kunnen ze net zo goed thuisblijven.”
• Simone Keijzer: “Ik zou iets zeggen als: ‘Hup, geen telefoon aan tafel, even wegleggen.’ Zo maak je het niet te zwaar, maar zeg je er wel iets van.”
• Veronica van der Linde: “Ik vind het heel vervelend. Als degenen die bij mij op bezoek zijn niets meer weten te zeggen, vertrekken ze maar.”