PREMIUMAflevering 40
Ik schaam me als ik terugdenk aan mijn hysterische uitval, daar op het spectaculaire uitzichtpunt
Nina vertelt op haar werk dat haar citytrip met Thijs een vervelende wending kreeg toen ze hoorde wat er gaande was tussen Sam en Ruben.
Week 40 - Maandagochtend
“En, hoe was Rome?” Caro, die altijd om acht uur begint, kijkt monter op van haar toetsenbord. Met een zucht zet ik mijn tas op het bureau. “Heerlijk. Ook met Thijs. Tot de laatste dag dan.” Ik knik naar Caro’s mok. “Refill??”
Als ik terugkom met thee vertel ik over onze oudste zoon, die tijdens de citytrip van Thijs en mij bij Sam en diens ouders logeerde. Tot Sam het op dinsdagochtend opeens uitmaakte. “Ik hoorde van diens moeder dat Ruben daar luchtig op reageerde. Hij zei onaangedaan dat hij dan net zo goed naar huis kon gaan. Wij waren toch eerder teruggekomen, beweerde hij. Als mijn vriendin, die langskwam voor de poes, hem niet had gesnapt, dan was hij bijna twee dagen in zijn uppie thuis geweest.”
“Dat meen je niet!” Caro rolt haar stoel naar achter en staart me aan.
“Jawel. Gelukkig waarschuwde Lieke me. Ik meteen bellen, maar Ruben nam niet op. Stress natuurlijk, dat snap je. Ook tussen Thijs ben mij. Die opperde dat we onze zoon ook gewoon konden laten. Hij zei: ‘Toen ik zestien was ging ik in mijn eentje naar Spanje.’”
Caro schiet naar voren. “Hallo, de tijden zijn veranderd! En Ruben zat in de put!”
Kijk, daarom ben ik zo dol op haar. “Ja, natuurlijk. Dus we kregen er woorden over.”
Hysterisch
Ik schaam me als ik terugdenk aan mijn hysterische uitval, daar op het spectaculaire uitzichtpunt. De bezorgdheid om Ruben wrikte een waterval aan opgekropte emoties van de afgelopen tijd los en ik begon te huilen en te schreeuwen. Thijs, allergisch voor scènes in het openbaar, draaide zich van me af alsof hij me niet kende en ging op zijn telefoon zitten pielen.
Terwijl ik Caro de lightversie van het drama geef, zie ik voor me hoe ik giftig naar een huurfiets beende en er zonder nog een woord vandoor ging. Om prompt te verdwalen, natuurlijk. En even later, nog steeds in tranen, vanaf een bankje Thijs te bellen. Die me meedogenloos wegdrukte. Net als Ruben, terwijl hij wel continu online was.
Terug in het hotel deed Thijs alsof hij aan het lezen was. Ik lag al tien minuten met mijn verkrampte rug naar hem toe toen hij zei: “O ja, for your information: Xander gaat straks naar Ruben, met pizza. Hij blijft slapen op de bank.” En toen moest ik nog een keer huilen.
Ik weet het even niet meer
’s Avonds tegen tienen hadden we nog een halfslachtige poging gedaan er nog iets te maken, in een restaurantje om de hoek. Maar de sfeer was verpest en het eten smaakte niet.
En al zijn we nu al dagen terug, ik voel me nog steeds ellendig. Ruben doet niets anders dan op zijn kamer zitten, hij sluit me helemaal buiten en tussen Thijs en mij gaat het heel geforceerd. Ik voel me zot rot dat ik zelfs niets meer heb laten horen aan Daniël. Want wat moet ik schrijven? Dat ik hem mis? Ja, dat is waar, harstikke waar. Maar ik mis Thijs óók en ik weet het allemaal even niet meer.
“Mijn hoofd staat dus niet bepaald naar werk,” vat ik mijn leven samen tegen Caro. Net als ik aan het werk wil, valt mijn oog op een zojuist binnengekomen bericht.
“Nina, laten we er maar een punt achter zetten,” schrijft Daniël. “Het wordt me veel te ingewikkeld.”
Volgende week: Nina besluit even langs te gaan bij Brigitte om te kijken of het wel goed met haar gaat.
Over Nina
Nina (51), redactiemedewerker, woont samen met Thijs (53), stiefdochter Evi (24), zonen Ruben (16) en Kaj (13) en hun cyperse kater Harrie (2). Ze is nog altijd dol op Thijs. Toch wordt ze verliefd op iemand anders. En dat zet haar leven op scherp.
