PREMIUM
‘Ze heeft een piercing door haar neus, maar niets van zeggen hoor!’
Josphines dochter heeft een vriendinnetje te slapen en waarschuwt moeder om vooral niet iets over de neuspiercing te zeggen.
“Mam, mag Silke hier blijven slapen? We hebben morgen heel vroeg een volleybalwedstrijd en dat scheelt haar heel veel tijd.” “Tuurlijk schat, dat is prima,” zeg ik.
Een beetje anders
Mijn pubermeisje is blij. Ze vindt het altijd gezellig als er vriendinnen blijven slapen. Dit meisje heb ik weleens gezien tijdens een training en haar moeder ook weleens, maar ik ken ze niet goed. Even tussendoor: ik moet daar zó aan wennen. Op de lagere school ken je de meeste ouders bij naam en is er veel contact. Nu ze naar de middelbare school gaat, is het een komen en gaan van meiden in huis van wie ik geen idee heb wie de ouders zijn. Maar goed, Silke blijft dus slapen en mijn pubermeisje waarschuwt mij vooraf nog even: “Mam, Silke ziet er een beetje anders uit. Ze heeft een piercing door haar neus, maar daar mag je niets van zeggen hoor! En trouwens, dat ringetje is niet echt door haar neus, dat is gewoon een klemmetje.” Fijn dat ze me even heeft voorbereid. Al snap ik zelf natuurlijk ook wel dat je daar geen opmerking over maakt, lief dat zij zich daar dan toch zorgen over maakt.
Horror en zombies
“’s Avonds zitten we met z’n vijven aan tafel. De dames zitten naast elkaar en mijn tweeling van negen jaar zit met open mond naar het neusringetje te staren. Tja… daar had ik even niet aan gedacht. Er komt dus toch een gesprek op gang over uiterlijk en wat we wel en niet mooi vinden, waarbij vooral Silke zich heel kwetsbaar opstelt. “Ze noemen me EMO op school,” zegt Silke, “maar dat ben ik helemaal niet. Ik houd gewoon niet van zo veel kleur, heb liever een andere stijl.” Ook vertelt ze dat ze daardoor niet zo veel vrienden heeft in de klas en dat ze graag naar horror kijkt en zombies geweldig vindt.
Verder kijken dan de buitenkant
Goh… Mijn pubermeisje is redelijk standaard. Skinny jeans, hoodies of oversized sweaters, uren voor de spiegel, dat werk. Dit meisje is zo anders en daardoor eigenlijk zo leuk. En wat ben ik er trots op dat mijn kind verder kijkt dan alleen dat uiterlijk. Dat zij gewoon kan kijken naar de binnenkant en zich niets aantrekt van die ietwat harde buitenkant dat dit superlieve, wat onzekere meisje heeft. Het is nu natuurlijk ‘not done’ maar ik besluit haar moeder toch even een appje te sturen ’s avonds met de tekst: wat heb jij een leuke lieve dochter. Ze hebben het gezellig en zijn op tijd gaan slapen. Fijne avond nog!
