‘Vráág het gewoon even als je iets wilt lenen’

“Heb jij misschien mijn oogpotlood gezien?” Ik probeer de vraag neutraal te stellen. Want je weet maar nooit, misschien heb ik het ding zelf wel ergens weggemoffeld of op een andere plek neergelegd. Niet meteen gaan beschuldigen, daar komt hommeles van. “O, ja, sorry, dat ligt in mijn kamer.” Dus toch.

Ergernis

Altijd als ik iets kwijt ben, herstel: bijna altijd als ik iets kwijt ben vind ik het terug bij mijn dochter op haar kamer. Soms vraag ik niet eens meer, maar ga ik meteen maar zoeken. En dat is nog een hele klus kan ik je vertellen, in de wirwar van make-upjes, haarbandjes, parfumflesjes en sieraden die ze heeft. We leerden de kinderen toch echt om eerst te vragen of ze iets mogen lenen/gebruiken, maar die boodschap is niet helemaal overgekomen. Hoe vaak mijn man en ik niet onze ergernis tegen elkaar hebben staan uitspreken daarover, da’s niet te tellen.

Waar zou die kast toch voor zijn? lijken ze te denken

“Hé, waar is mijn lekkere warme jas?” vroeg mijn man laatst nog. “Tja, die zal zoonlief wel hebben meegenomen…” Zonder te vragen dus. Of die trui die mijn man op een dag aan wilde en die zich ergens onder de berg kleren op de grond bij mijn dochter bleek te bevinden. Ook zoiets: waar zou die kast toch voor zijn? lijken ze te denken.

Hoera ik ben hip!

Bij het gezamenlijk opruimen van mijn dochters kledingkast én de vloer - ‘zal ik je helpen, meis, om weer een beetje overzicht te krijgen?’ - vond ik m’n kwijtgeraakte glittershirtje en een body terug. Je moet het soms slim aanpakken. Soms vind ik het ook wel een soort van eer als mijn zestienjarige dochter iets wil lenen, mijn platte zwarte laarzen bijvoorbeeld. Hoera ik ben hip! Al zal zij dat woord nooit gebruiken, dat is outdated uiteraard. Maar zonder gekheid, ik kan me er echt enorm aan ergeren als ik gewoon mijn eigen haarborstel/make-up/trui/jas/fiets wil pakken en ik grijp mis. “Vráág het gewoon! Dan mag het bijna altijd,” zeg ik dan. Tja, zo eenvoudig is het dus blijkbaar niet.