‘Hoe heb ik ons in hemelsnaam in deze nachtmerrie kunnen manoeuvreren?’

Ik knik en slik mijn tranen weg. Krokodillentranen, zal Thijs ze noemen en geef hem eens ongelijk. Ik heb het toch allemaal zelf gedaan?

‘Heb je ook hier..?’

Achter in mijn nek bonkt beginnende migraine. Onze slaapkamer met de roomwitte gordijnen, de plek waar we ons zo vaak om elkaar heen krulden, elkaar verwarmden, samen toastjes kruimelden, andere keren bokkig zwegen maar altijd, altijd vertrouwd, is plotseling vijandig terrein. Alsof dat ook tot Thijs doordringt, begint hij: “Heb je ook hier…?” Zijn stem stilt. “Nee,” zeg ik gehaast. “Nee nee, niet hier.” Alsof het nog iets uitmaakt.

‘Ken ik jou eigenlijk wel?’

“Ben je verliefd?” wil Thijs dan weten. En zonder op antwoord te wachten: “Wil je scheiden?” “Nee, ik geloof het niet.” Ik zeg het fluisterend en dan opeens ontploft hij.

“Hoe kon je, Nina?” Dit keer schreeuwt hij. Ik krimp. “Dit zouden wij toch niet doen? Anderen, ja, anderen, díe bedrogen elkaar. Die vertelden elkaar leugens. Zoals Niels.” Hij lacht schamper als hij over zijn gescheiden vriend begint. “Maar níet wij.” Hij kijkt me aan met tranen in zijn ogen. “Wie ben je, Nina? Ken ik jou eigenlijk wel?”

In de spiegel

Ik laat mijn hoofd in mijn handen zakken. Op de vloerbedekking spot ik haren van Harrie, er moet nodig gezogen worden. Thijs legt de vinger op de zere plek. Het is het laatste jaar zo vaak door mijn hoofd geschoten, als ik voor de spiegel in de badkamer stond. Ik keek niet naar de lijntjes, waar ik allang niet meer omheen kan. Niet naar de wallen, na weer een slapeloze nacht. Maar naar mijn eigen ogen. Bruine irissen om zwarte pupillen. Wie ben jij? dacht ik dan. Waarom doe je dit? Vroeger lachte ik altijd naar mezelf in de spiegel, herinner ik me opeens. Dat heb ik al heel lang niet meer gedaan.

Verbeten vervolgt Thijs zijn kruisverhoor. ‘En, is hij goed in bed?’ Opnieuw krimp ik

Geen leugens meer

“Nina?” schudt Thijs me wakker uit mijn gedachten. Verbeten vervolgt hij zijn kruisverhoor. “En, is hij goed in bed?” Opnieuw krimp ik. Hoe is het mogelijk, dat wij in deze foute film zijn beland, ik en de man van wie ik hou, heel veel, nog steeds, ondanks... Waar is de regisseur die heel hard ‘cut’ roept?

Er klinkt geen ‘cut’, alleen Thijs’ stem die zijn vraag herhaalt. Ik staar hem aan, haal ongemakkelijk mijn schouders op. Dan knik ik. Geen leugens meer, heb ik beloofd. Thijs loopt naar de badkamer en slaat de deur keihard achter zich dicht. Ik hoor hem huilen. Hij huilt zoals ik hem dat nog nooit heb horen doen. Dan stromen ook mijn eigen tranen. Hoe heb ik ons in hemelsnaam in deze nachtmerrie kunnen manoeuvreren?”