PREMIUMAflevering 2
‘Het is alsof haar moeder nooit heeft bestaan. Het leven is verdergegaan. Haar leven is verdergegaan’
Rinke heeft het er moeilijk mee dat ze nauwelijks meer herinneringen heeft aan haar overleden moeder.
Vorige week: Rinke stelt een belangrijke vraag aan Sanne
“Och meisje toch,” zegt Sanne terwijl ze Rinke in haar armen sluit. Rinke vecht tegen haar tranen. Ze had zichzelf nog zo voorgenomen om er geen drama van te maken. Het is al zo lang geleden en ze heeft nauwelijks tot geen actieve herinneringen aan haar moeder meer. Het enige wat ze zich nog weet is hoe haar moeder over Rinkes voorhoofd en neus aaide voor ze ging slapen. En hoe ze Konijn een kusje gaf voor ze het pluchen dier bij haar in bed legde. Of is dit juist hoe ze denkt dat haar moeder deed. Of hoopt dat haar moeder deed. Rinke hoort haar oma zeggen dat ze snel naar huis moeten gaan. Daar is het warm en als het goed is, is Jaap niet aanwezig en dan kunnen ze rustig praten.
Dansten ze samen door de kamer?
“Meisje toch…,” zucht Sanne als ze eenmaal aan de keukentafel zitten. “Waar komt dit vandaan? Ik bedoel... ik had het wel verwacht. Maar vertel.” En dan begint Rinke te vertellen. Over haar moeder. Het fatale ongeluk waarbij ook haar halfbroertje en zusje omkwamen. Rinke was drie. Natuurlijk kreeg ze verhalen te horen. Haar vader Wichard deed heus zijn best. In het begin waren dat er nog veel. Maar het is intussen zo lang geleden. Alsof haar moeder nooit heeft bestaan. Het leven is verdergegaan. Haar leven is verder gegaan.
Maar nu in haar nieuwe rol als moeder van Jeppe Jan blijft die vraag of ze op haar moeder lijkt door haar hoofd spoken. Hoe keek ze naar Rinke toen ze haar voor het eerst in haar armen hield? Welk liedje zong ze vaak voor haar? Dansten ze samen door de kamer? En hoe reageerde ze op de eerste moederdagknutsel? Wat was haar favoriete film? Waar kon ze smakelijk om lachen? En vond ze koriander ook zo walgelijk naar zeep smaken, net als Rinke?
‘Kun je iemand missen die je nooit echt hebt gekend?’
Sanne lacht. En Rinke schiet ook in de lach. Om de koriander. “Ja, dat heb je overduidelijk van je moeder, ik zie nog hoe ze mijn tikka masala met afschuw wegschoof toen ze met je vader kwam eten. Een van de eerste keren dat ik haar zag,” zegt Sanne. En dan is het weer stil. Jeppe Jan komt bij Rinke op schoot zitten. Alsof het kleine mannetje aanvoelt dat zijn moeder even zijn troost nodig heeft.
“Oh die Hanna,” vertelt Sanne. “Dat was me een portret. Ik herken meer van haar dan van je vader in jou. Zo sprankelend. Zo vol liefde. Zo beeldschoon. Net als jij.” Rinke slikt de brok in haar keel weg terwijl Sanne haar handen vastpakt. Waarom raakt dit haar zo? Terwijl ze diep van binnen weet dat de woorden van haar oma gemeend zijn. Ze zegt het niet om haar te troosten. “Amma… is het gek dat je iemand heel erg kunt missen die je nooit echt hebt gekend?”
Volgende week: Rinke krijgt onverwacht bezoek
