‘Daniël, dit kan niet. Dit moeten we echt niet doen’

Vorige week: Nina doet niets anders dan dagdromen over Daniël en krijgt een standje van haar leidinggevende.

Week 22 - maandagavond

Even over half zeven trek ik mijn fiets uit het rek. Mijn handen zijn vochtig, nu al. In mijn eentje fiets ik onze straat uit. Lieke slaat de hardlooptraining over. Haar vergadering liep uit, de trein was te laat; het zijn de gebruikelijke excuses. ‘Geeft niets joh,’ appte ik en nooit eerder meende ik het meer dan nu. Geen pottenkijkers vanavond, de eerste keer dat ik Daniël weer zie na een kleine week flirterig appen. Al die magische woorden die ik lees en herlees, interpreteer tot achter de komma. En het lijkt er toch echt op dat Daniël mij net zo graag wil als ik hem.

Goedmaakseks

Maar dat is dus absoluut een no-go. En dat ga ik hem vanavond vertellen. Mijn leven ligt nu al in puin: fouten op mijn werk, een preek van mijn baas, Kaj met z’n driftaanval die hij alleen krijgt als ik niet relaxed ben, Ruben die god-weet-wat heeft uitgespookt toen hij zaterdag bij Sam logeerde en als klap op de vuurpijl Thijs die gekwetst keek toen ik zijn poging tot goedmaakseks afhield. Maar hoe kan ik met hem vrijen als ik alleen maar naar Daniël verlang?

Vannacht heb ik amper geslapen. Ik werd heen en weer geslingerd tussen het verlangen snel bij Daniël langs te gaan, me tegoed te doen aan zijn appeltaart en vooral aan hem, en de gedachte dat ik alles moet afkappen.

En toen ik vanochtend opstond en keek naar de vertrouwde rug van Thijs, zoals hij voorovergebogen op bed zat zijn veters te strikken, wist ik dat er maar één antwoord mogelijk is.

Magisch lijntje

Bij de atletiekclub zet ik mijn fiets neer. Mijn handen trillen als ik het kettingslot vastmaak. Op de baan zie ik Daniël al vanuit de verte. En hij mij ook, ik voel het magische lijntje tussen ons meteen en ik heb zin om te gaan hollen.

De training volgt het vaste stramien: een rondje opwarmen, oefeningen doen, en dan hardlopen, afgewisseld met dribbelen en sprinten. Elke keer als ik Daniël passeer, vangen mijn ogen zijn blik. We delen een geheimpje, hij en ik. Het lijntje tussen ons rekt uit en veert terug, het is net een elastiekje.

Na afloop, in de kantine, praat ik met Wilma, maar ondertussen weet ik continu waar Daniël is. Als zijn gesprekspartner de andere kant opkijkt, knipoogt hij naar me. Ik zoek wanhopig naar een moment waarop ik hem even alleen kan spreken.

En dan, als ik hem richting het halletje naar de toiletten zie gaan, weet ik: dit is mijn kans. Ik glip achter hem aan en uit zicht van de anderen, roep ik: “Daniël, wacht even!”

Hij draait zich om en mijn benen trillen, maar ik weet precies wat ik ga zeggen: ‘Daniël, dit kan niet. Daniël, dit moeten we echt niet doen. Daniël, jij bent misschien vrij, maar ik niet. Ik hou van Thijs. We moeten een stap terug doen en anders ga ik van de club.’

Nú ga ik het zeggen

Dan sta ik tegenover hem en kijk ik hem aan. Het kuiltje in zijn linkerwang, het spinnenweb van kleine rimpeltjes rondom zijn bruine ogen die altijd lijken te glimlachen. Ik haal diep adem, proef de woorden alvast op mijn tong. Ja, dit is het moment, nú ga ik het zeggen.

Dan, plotseling, krimpt het elastiekje. En begin ik hem zomaar te zoenen.

Volgende week: belt Xander Nina op. Durft ze hem in vertrouwen te nemen over wat er is gebeurd met Daniël?

Over Nina

Nina (51), redactiemedewerker, woont samen met Thijs (53), stiefdochter Evi (24), zonen Ruben (16) en Kaj (13) en hun cyperse kater Harrie (2). Ze is nog altijd dol op Thijs. Toch wordt ze verliefd op iemand anders. En dat zet haar leven op scherp.