PREMIUM
‘Amma… ik wil u iets vragen. En het kan niet langer wachten’
“Het is tijd dat ik het haar ga vragen. Ik stel het al heel lang uit,” denkt Rinke als ze Jeppe Jan in zijn skipakje hijst. Het eenjarige jongetje werkt niet echt mee. Hij is veel te druk met zijn auto’s. “ Kom, we gaan naar omi,” zegt Rinke. Zijn oogjes beginnen te glinsteren. En dan ineens hoort ze het: “Omiiiii.” Nou ja! Hij zegt het gewoon hardop. Voor het eerst! Snel pakt ze haar mobiel.
Rinke is de kleindochter van Sanne en moeder van Jeppe Jan.
“Lieverd, zeg dat nog eens? O-M-I.” Jeppe Jan kraait haar na en herhaalt het woord. En nog een keer als Rinke hem blijft aanmoedigen. Het is een spelletje geworden en hij giert het uit van het lachen. Snel stuurt ze het filmpje naar mama Jennifer. Ze is zo trots.
Helemaal alleen met z'n tweetjes
“Hey ho, let’s go, grote kleine kerel van me,” en ze tilt hem van de vloer. “We gaan lekker met de slee naar omi.” Als Rinke het pad van de boerderij af loopt, komt Mara net aanfietsen. “Tentamen in de pocket!” gilt ze enthousiast. “Dat gaan we vanavond vieren! Is er nog wijn? O telefoon, belangrijk!” roept Mara, terwijl ze langsfietst. Ze hoort haar vriendin vertellen over dat vervelende tentamen waar ze zo hard op heeft zitten blokken. “Doe voorzichtig joh, het is hier spekglad!” Maar Mara hoort haar al niet meer.
“Die spreek ik zo nog wel,” zucht Rinke hardop, terwijl ze Jeppe Jan op zijn slee door de sneeuw trekt. Vol verwondering kijken ze samen naar de witte wereld. De bomen zijn mooi bedekt met een laagje sneeuw en ijs, op de grond ligt een maagdelijk wit sneeuwdek en als ze een stap zet knispert het zo fijn onder haar voeten. Er is geen ander geluid meer hoorbaar. Alsof ze helemaal alleen zijn met z’n tweetjes. “Jij en ik Jeppie,” zegt Rinke vertederd. “Omiiii,” giert het mannetje. “O ja, en omi natuurlijk!”
Haar geur, zo warm, zo vertrouwd
Even later komt Rinke aan bij de pipowagen van juffrouw Schaap aan. Ze weet dat Sanne bij haar is. Ze kan niet wachten om haar te laten horen wat haar achterkleinkind nu weer voor iets nieuws heeft geleerd. En ze kan ook niet wachten om haar die belangrijke vraag te stellen. Die vraag die al zo op haar lippen brandt. Waar ze ’s nachts geregeld van wakker schrikt. En die haar vervolgens uit haar kostbare slaap houdt. Ja, het nachtleven van een jonge, alleenstaande moeder is heel anders dan dat van haar leeftijdsgenoten.
Als Sanne Jeppe Jan eindelijk heeft losgelaten, voelt Rinke de armen van haar oma om haar heen. Ze snuift haar geur op. Zo vertrouwd, zo warm. “Kom, we lopen naar mijn huis, ik heb chocoladecake van Schaapje mee,” zegt Sanne, terwijl ze de slee met Jeppe Jan erop in beweging brengt. “Rinke pakt haar oma’s arm vast. “Amma… ik wil u iets vragen. En het kan niet langer wachten. Lijk ik op mijn moeder?”
Volgende week: De herinneringen aan haar verongelukte moeder zorgen bij Rinke voor een lach en een traan.
