‘Zijn zusje wist niet van zijn bestaan. Zijn moeder sprak nooit over het kind dat ze had afgestaan’

Nu onze zoon, vanwege een stage in Maastricht, elk weekend overkomt uit Amsterdam en bij ons logeert, vervallen we langzaam in vertrouwde patronen. In het begin was hij nog ‘op bezoek’ en hadden we serieuze gesprekken om bij te praten over zijn leven in Amsterdam.

Inmiddels gaat hij als vanouds zijn gang. Gesprekken vinden eventueel in het voorbijgaan plaats. We gaan er niet meer voor zitten en kunnen rustig zwijgen, lezen, muziek luisteren en onze gang gaan in dezelfde ruimte, zoals vroeger toen hij nog gewoon ons jongste kind was.

Broertje

“Ik ga even een computerspelletje doen met mijn broertje,” zegt mijn zoon. Tot voor kort wist hij niet dat hij een broertje had. Sinds kort heeft hij een broer en een zus gevonden in Lima, Peru, en een vader en een moeder. Hij noemt ze zijn ‘biologische vader en moeder’ en zijn ‘biologische zus’, omdat hij in Nederland ook ouders en twee zussen heeft. Maar een broertje had hij nog niet.

Misschien was hij diep in zijn hart al wel naar zijn afkomst op zoek, maar via een Peruaanse vriend, die wist hoe hij moest zoeken, ontdekte hij ineens dat zijn familie bestond, voordat hij werkelijk had gezocht. Nu is hij stap voor stap bezig om zijn biologische zusje te leren kennen en zij hem, in een mengeling van Spaans en Engels en Google translate. Zijn zusje wist niet van zijn bestaan. Zijn moeder sprak nooit over het kind dat ze had afgestaan. Ze was doodarm, had een kind van twee jaar en een baby en geen man en woonde op straat. Dat ze haar zoontje ter adoptie aanbood, in de hoop op een betere toekomst voor hem, was een moedige en liefdevolle daad. De hereniging verliep niet als in Spoorloos. Geen hartstochtelijke omhelzingen of levensveranderende inzichten. Slechts kalme gesprekken en antwoorden op vragen.

Ze lijken op elkaar

‘Grappig,’ vindt onze zoon het, dat hij lijkt op zijn zus en zijn broer. In haar herkent hij zijn verlangen om zichzelf en anderen te begrijpen, in hem ziet hij zijn krullen en zijn lach terug. ‘Mijn zus denkt dieper over de dingen na, mijn broertje houdt het een beetje oppervlakkig,’ concludeert onze zoon. Dus speelt hij met hem computerspelletjes en worden ze zo broers.
‘Hij is er niet zo best in,’ vindt onze zoon, ‘maar op deze manier kunnen we tussendoor iets persoonlijks tegen elkaar zeggen.’
Ik hoor hoe de broers elkaar aanmoedigen en bestrijden via het spel. ‘You are dead, man!’ Tussendoor hoor ik flarden van hun verschillende levens. ‘Wat doe jij eigenlijk precies voor werk, man?’ ‘Nice, dat jij ook muziek wil maken.’

Het ontroert me hoe ze via hun telefoon, de een in Maastricht, de ander in Lima, met elkaar spelen. Ongetwijfeld zullen ze elkaar ooit ontmoeten. Maar als dat gebeurt, kennen ze elkaar al.

Klik hier voor meer columns van Annette Heffels.

Fotografie: Marloes Bosch
Styling: Brigitte Kramer
Visagie: Carmen Zomers

Over columnist Annette Heffels

Annette Heffels is psycholoog. Ze studeerde pyschologie aan de Rijksuniversiteit van Utrecht en specialiseerde zich als psychotherapeut. Ze is getrouwd en heeft een zoon, twee dochters en een kleinkind. Lees hier alle columns van Annette