Ze kwam in therapie als een boos, verwaarloosd meisje. Toch hield ze vol

Na jaren belt ze vlak voor kerst, om een afspraak te maken. “Gaat het niet goed?” vraag ik, want dat is vaak de reden dat mensen bellen na het afsluiten van een therapie. “Jawel,” zegt ze, “niks ergs, ik vertel het wel als ik je zie.”

Niemand zou van haar houden

Helemaal gerust ben ik er niet op. Ik heb veel met haar meegemaakt, jarenlang. Ze kwam in therapie als een boos, verwaarloosd meisje. Ze vertrouwde niemand en daar had ze ook alle reden toe. In het gezin waarin ze opgroeide was er geen veiligheid, ze werd er misbruikt door haar stiefvader. Daarna, in de relatie met de vriend bij wie ze bescherming zocht, was er geweld. Het duurde lang voordat ik het verdriet en de angst voor verlating mocht zien, die onder haar boosheid zaten verscholen. Ze kon zich niet voorstellen dat er ooit iemand zou zijn die van haar kon houden om wie ze was. Want ze was niks, niemand. Uiteindelijk ging iedereen bij haar weg, wat ze logisch vond.

Er waren periodes dat ze niet verder wilde leven. Meestal was dat als weer een relatie was stukgelopen. Uit angst voor eenzaamheid klampte ze zich te snel weer aan een ander vast aan wie ze zich zo totaal aanpaste dat er niets van haar overbleef.

Ze leerde grenzen stellen

Toch hield ze vol. Ze ging mij langzaam vertrouwen en nog een paar mensen. Ze leerde grenzen stellen. Ze volgde een opleiding, maakte die af en ze kreeg een baan. Ze kon geleidelijk aan beter alleen zijn en nam zich voor om aan een eventuele nieuwe vriend meer te vragen wat zij nodig had. Ik was trots op haar toen ze zich sterk genoeg voelde om zonder hulp verder te gaan.

“Je mag altijd bellen als het nodig is,” zei ik bij het afscheid. Dat deed ze soms. De laatste keer was twee jaar geleden.

Kerstcadeautje

“Je ziet er mooi uit,” zeg ik.

Ze straalt. “Ik heb iemand leren kennen. We houden van elkaar. En wees maar niet bang: hij zorgt ook voor mij. Ik weet dat ik mezelf niet moet kwijtraken in een relatie. Hij wil dat ook niet. Hij vraagt vaak wat ik wil.”

“Zo hoort het ook,” val ik terug in mijn therapeutenrol.

“Weet ik,” zegt ze “en hij weet het ook.”

En dan kan ze het niet langer voor zich houden: “We krijgen een kindje,” zegt ze. “Het duurt nog een tijd voor ze komt, maar ik ben zo blij. Ik voel me al mama deze kerst. Ze is ons kerstcadeautje en hij wordt de liefste papa van de wereld voor haar. Denk jij dat ik het kan, mama zijn?”

“Ik weet dat jij het kunt,” zeg ik.

Over columnist Annette Heffels

Annette Heffels is psycholoog. Ze studeerde pyschologie aan de Rijksuniversiteit van Utrecht en specialiseerde zich als psychotherapeut. Ze is getrouwd en heeft een zoon, twee dochters en een kleinkind. Lees hier alle columns van Annette