‘We zitten in een soort tussenfase qua begroeten en afscheid nemen. Het oude kan nog steeds niet, maar het nieuwe voelt wat onwennig’

Een dierbare collega met wie ik lang samenwerkte, nam afscheid. Ze had een feestelijke lunch georganiseerd en wij deelden herinneringen en zeiden dat we het niks vonden dat ze vertrok, maar dat geen enkel afscheid definitief hoeft te zijn als je dat niet wilt. Dat gezegd hebbend, zag ik hoe de ene na de andere collega aan haar vroeg of we haar mochten omhelzen. Twee jaar geleden zouden we dikke, welgemeende knuffels en kussen hebben gegeven, zonder nadenken. Een jaar geleden hadden we anderhalve meter afstand gehouden en op een afscheid gewuifd. Nu dus dat voorzichtige: ‘Mag ik…?’

Omdat je daar moeilijk ‘nee’ op kunt zeggen, volgde daarna een omhelzing en een wang die tegen de andere wang werd gelegd. Ik keek eerst hoe dat ging en deed het vervolgens ook zo. We hielden elkaar wat steviger vast dan voorheen, alsof we zo die kus in de lucht wilden compenseren.

Kussen niet zonder risico

Ik vond het eigenlijk wel oké. Die inflatie van kussen, van een, naar twee, naar drie, voor het coronatijdperk, vond ik ook lastig. Vooral omdat je steeds meer mensen moest kussen, zelfs als je ze helemaal niet zo goed kende. Dat kussen was niet zonder risico. Soms merkte je aan een lichte verstrakking bij degene die je vastbesloten kuste dat je verkeerd zat. Andere keren voelde je dat de ander meer had verwacht dan jouw hand.

Van die misverstanden, daar kon ik me altijd al druk over maken.

Tussenfase

Maar nu zitten we door corona in een soort tussenfase qua begroeten en afscheid nemen. Het oude kan nog steeds niet en misschien ook maar liever niet meer, maar het nieuwe voelt nog onwennig. Niemand weet het, voorschriften vanuit overheid en deskundigen zijn onduidelijk. Iedereen is daarom wel op iemand boos: op mensen zich niet laten vaccineren of op degenen die vinden dat iedereen daartoe moet worden verplicht. Sommigen vinden dat te veel mag, anderen juist dat meer moest mogen, Bijna twee jaar leven we met corona en we moeten nog langer. Besmettingen kwamen in golven en namen dan weer af. Maatregelen werden strenger en dan weer soepeler. Ziekenhuisopnames liepen terug en in de herfst weer omhoog.

We doen het gewoon

Intussen zoeken we uit hoe we met elkaar moeten omgaan. Het ‘wang tegen andere wang leggen’ als iemand dicht bij je staat, vind ik wel lief. Ik doe dat met mijn kinderen en dierbare vrienden. Mag het? Het heeft ook iets van, een beetje obstinaat, gevaarlijk leven. We zouden afstand moeten houden, maar je bent me te dierbaar, dus we doen het gewoon. Moeilijker vind ik de zakelijke begroeting. Het voelt raar om cliënten voor en na een gesprek geen hand te geven. Die ongemakkelijke elleboog of boks vind ik niks. Het ziet er stom uit, zelfs bij politici op tv. Dus wuif ik maar wat en mompel: ‘Nog maar even zo.’

Over columnist Annette Heffels

Annette Heffels is psycholoog. Ze studeerde pyschologie aan de Rijksuniversiteit van Utrecht en specialiseerde zich als psychotherapeut. Ze is getrouwd en heeft een zoon, twee dochters en een kleinkind. Lees hier alle columns van Annette