We hebben allemaal liefdevolle ogen nodig die ons zien. Zeker in een wereld waarin iedereen alleen maar kritischer lijkt te worden

“Dag bijzondere vrouw,” zegt mijn man geregeld bij wijze van ochtendgroet.

“Hoezo?” vraag ik dan, maar uitleg krijg ik niet. De vraag is vooral een vraag naar meer van hetzelfde, maar behoeft eigenlijk geen antwoord. Want hij uit zich vaker in woorden van die strekking, hoewel ik bepaald niet bijzonder ben. Ik ben juist erg doorsnee. Gewoon een vrouw van rijpere leeftijd, met kinderen die uit huis zijn, maar over wie ze zich nog altijd te druk maakt en met wie ze zich te veel bemoeit. Zo’n vrouw die de laatste jaren te vaak verzucht: ‘Wat ben ik moe,’ hoewel niemand dat een boeiende mededeling vindt. Een vrouw die al jaren vijf kilo wil afvallen, omdat haar gewicht van vroeger haar beter stond, net als al haar kleren.

Zo’n vrouw dus. Soms lief en zorgzaam, soms chagrijnig om niks, soms tobberig om veel. Kortom, een vrouw zoals de meesten van mijn generatie. Dat is ook wel weer prettig, want daarom laat u me geregeld weten dat u zich herkent in mijn stukjes, omdat u hetzelfde voelt en denkt.

Behoefte bijzonder te zijn

Als gewoon mens koester ik me in het besef dat hij me in elk geval bijzonder vindt. Want hoe gewoon ik ook ben, diep vanbinnen zit de behoefte om, zeg maar, bijzonder te zijn. We hebben allemaal liefdevolle ogen nodig die ons zien. Zeker in een wereld waarin iedereen alleen maar kritischer lijkt te worden en klaar zit om elke fout onmiddellijk af te straffen.

In mijn praktijk zie ik vaak het grote verdriet van mensen die een partner verliezen. Je bent dan je metgezel en vriend kwijt, maar ook degene die jou kent zoals je was en ziet zoals je niet bent. Of, zoals ik een oudere weduwe hoorde zeggen: ‘Hij vond me mooi, omdat hij het meisje dat ik was nog altijd erdoorheen zag als hij naar me keek. Nu hij me niet meer ziet, ben ik nooit meer mooi.’

Boze buitenwereld

Ik begreep zo goed wat ze bedoelde. Want in de boze buitenwereld heeft iedereen kritiek. Op collega’s, op hulpverleners, op de bureaucratie, op mensen die iets doen wat ons slecht uitkomt, op politici. Verontwaardiging beheerst het nieuws. Iemand de waarheid zeggen, uitschelden, wijzen op zijn fouten, wordt ‘goed’ en ‘scherp’ gevonden.

Minister Sigrid Kaag werkt keihard. Ze zegt en doet goede dingen. Ze is moedig, helder en eerlijk, maar krijgt de akeligste berichten via social media. Om wat ze doet en zegt, maar ook om wie ze is. Ik hoop dat zij mensen om zich heen heeft die zeggen hoe goed, mooi en lief ze is. Die het idealistische meisje dat ze was en nog is erdoorheen blijven zien.

In mijn werk en in mijn leven heb ik gezien hoe mensen opbloeien als het bijzondere in hen wordt gezien. Wat er mis is weten ze wel, maar dat bijzondere zit verborgen totdat iemand het benoemt.

Over columnist Annette Heffels

Annette Heffels is psycholoog. Ze studeerde psychologie aan de Rijksuniversiteit van Utrecht en specialiseerde zich als psychotherapeut. Ze is getrouwd en heeft een zoon, twee dochters en een kleinkind. Lees hier alle columns van Annette