Voor het eerst realiseer ik me geschokt dat ik niet onkwetsbaar ben en ook niet forever young

Mijn jongste kleinkind kroop een paar dagen geleden voor het eerst en vandaag ging ze voor het eerst staan. Triomf! Op haar gezichtje zag ik, via Facetime, hoe ze al overwoog dat er vanuit deze positie meer mogelijk was. Lopen bijvoorbeeld, maar daar moest ze nog op studeren. Haar oudere zusje heeft al een lange lijst met dingen die nu al gewoon zijn, maar waarbij wij stonden te juichen toen ze het voor het eerst deed. Zo trots! Zo’n bijzonder kind!

Gevallen

Ik dacht aan alles wat mijn kleinkinderen, in het lange leven dat voor hen ligt, voor het eerst gaan doen, zien en beleven. Ik had alle tijd om te denken, want plotseling bleek ik in het ziekenhuis te liggen, na een ongelukkige val. Verder is daar weinig over te zeggen, want van die val, de schrik van mijn man en het vervoer via de ambulance heb ik niets meegekregen. Herinneren en concentreren verliepen even wat minder. Verontrustend, maar verklaarbaar doordat ik op mijn hoofd viel.

Voor het eerst realiseer ik me geschokt dat ik niet onkwetsbaar ben en ook niet forever young. Je zou kunnen zeggen dat de weg die ik de komende jaren afleg, omgekeerd is aan het traject van mijn kleinkinderen. Dat heeft dan ook wel weer iets moois. Langs hun pad staan allemaal markeringen van wat ze voor het eerst doen, terwijl ik steeds meer niet meer doe, omdat... Nou ja, daarom.

Laatste bikini

Zo was er het moment dat ik besloot dat dit mijn laatste bikini was, gevolgd door het besef dat een korte rok, ruim boven de knieën, niet meer kon, nee ook niet met dikke kousen eronder. Geen strakke truitjes meer waaronder rollen overbloezend vel zichtbaar werden, geen mouwloze jurkjes meer. Geen zelfgemaakte, ingewikkelde etentjes meer met gasten, want die mislukten voortaan, dus liever bestellen. Geen drie avonden achter elkaar laat naar bed. Niet meer denken dat ik alles onthoud zonder op te schrijven. Niet meer doen alsof ik nog lang niet moe ben.

112 bellen

Mijn zoon, altijd iets te precies in het onder woorden brengen van wat hij wil zeggen, onderstreepte het nog een keer. Empathisch bedoeld, hield hij me voor: “Je zult eraan moeten wennen mama, en papa ook, dat dit in de toekomst af en toe zal gebeuren. Er zal vaker iets met jou zijn of met hem en dat jullie elkaar dan moeten helpen of 112 moeten bellen. Dat is helaas jullie toekomst en ook die van mij. Af en toe zal ik dit soort telefoontjes krijgen dat er iets is met een van jullie. Ik hoop het niet, maar het is natuurlijk wel de realiteit.”

“Houd eens op, zeg,” protesteerde ik, “dat is nog lang niet aan de hand. Ik ga nu eerst, voor het eerst in mijn leven, wat minder doen. Verder verandert er voorlopig niets.”

Hij gaf daar geen antwoord op.

Over columnist Annette Heffels

Annette Heffels is psycholoog. Ze studeerde pyschologie aan de Rijksuniversiteit van Utrecht en specialiseerde zich als psychotherapeut. Ze is getrouwd en heeft een zoon, twee dochters en een kleinkind. Lees hier alle columns van Annette