‘Onze zoon was er altijd om ons te verontrusten. Inmiddels heb ik een leeg nest’

Op onverwachte momenten word ik nog zomaar overvallen door een schrijnend gemis. Als ik op zijn kamer kom en de knoedel dekbed zie waaronder hij sliep, tijdens zijn bezoek aan ons. Of een bussel kleren van de vloer raap die hij bedoelt als wasgoed. Inmiddels heb ik eigenlijk toch wel een leeg nest. Alle drie de kinderen hebben een huis en een lief. Wij zijn niet meer de belangrijkste in hun leven. De eerste die het huis verliet voelde het meest als losgescheurd. Ze ging op stage, meteen maar naar Curaçao, kwam gelukkig daarna nog weer even terug, om vervolgens definitief bij haar vriend te gaan wonen. De tweede vertrok om in Amsterdam te gaan studeren. Ze werd in een gehuurd busje met haar spullen slingerend weggebracht door een vriend die net zijn rijbewijs had.

Van ons losgemaakt

Het liep goed af. Mijn kinderen hebben veel van mijn angsten overleefd. En nu is het laatste kind weg en zijn wij weer met z’n tweeën. Eigenlijk realiseerde ik me pas recent dat hij ook weg was. Hij heeft zich geleidelijk aan van ons losgemaakt. Of wij ons van hem. In het begin viel het nog niet zo op dat hij op zichzelf was. Van tijd tot tijd, meestal ’s nachts, kwamen verontrustende telefoontjes binnen dat hij zichzelf had buitengesloten en dat de buur die zijn reservesleutel had niet thuis was en dat hij ook geen nummer van haar had. Want ze was gescheiden en hij had alleen het nummer van haar ex en die woonde ergens anders. ‘Waarom belt hij jullie dan?’ vroeg de dochter bij wie ik achteraf klaagde. ‘Omdat wij ervan wakker liggen,’ wist ik.

Keukenkastjes soppen

Enfin, dit kwam goed, evenals zijn verloren portemonnee, het statief dat hij in de trein had laten liggen en alle dubbele afspraken die hij maakte. Hij was er dus altijd nog om ons hoofd en hart te verontrusten. Inmiddels is doorgedrongen dat hij echt ergens anders woont en leeft. Normaal gesproken vind ik dat prima. Je wilt zo’n kind toch ook niet tot zijn veertigste bij je thuis hebben. Ik ga niet meer daarheen om zijn keukenkastjes te soppen en zijn kleding te vouwen. Ik zou het nog wel doen, maar de laatste keer zei hij: ‘Je hebt alleen maar opgeruimd, maar we hebben niet echt met elkaar gepraat.’

‘Ik dacht dat je dat wilde,’ zei ik, ‘dat je liever een schoon huis had dan een goed gesprek met je moeder.’ En ik dacht: bekijk het dan voortaan maar met je keukenkastjes. Dat doet hij.

Schrijnend gevoel

Het zal wel overgaan, dat schrijnende gevoel als hij na een weekend bij ons door mijn man wordt weggebracht naar de trein. Of als ik op zijn kamer de knoedel dekbed ontwar en rechttrek, zodat het welkom voelt als hij weer komt. En weer weggaat.

Over columnist Annette Heffels

Annette Heffels is psycholoog. Ze studeerde pyschologie aan de Rijksuniversiteit van Utrecht en specialiseerde zich als psychotherapeut. Ze is getrouwd en heeft een zoon, twee dochters en een kleinkind. Lees hier alle columns van Annette