‘Naarmate je minder toekomst hebt, krijg je meer herinneringen. Dat is dan ergens wel weer goed geregeld’

Er gebeurde niks de afgelopen maanden. Dat wil zeggen: er gebeurde veel in de grote wereld, maar wij zaten binnen, vanwege corona. Door het binnen zitten, ging ik me meer en meer van de grote wereld afsluiten en me terugtrekken in de kleine wereld thuis en in mijn eigen hoofd. Gelukkig heb ik werk, kinderen, vriendinnen en internet, anders was ik een kluizenaar geworden die met een boek op de bank de wereld ontvluchtte.

Tranen van gemis en blijdschap

In mijn kleine wereld draaide ik een cd die mijn dochter me had gegeven en waarop ze nummers zong waar ik van hield. Ik dacht dat het haar dichterbij zou brengen en dat was ook zo. Onduidelijk bleef waarom de tranen over mijn wangen liepen. Ik wist niet of het van gemis was of van blijdschap omdat ze zo mooi zong en het zo’n lief cadeau was.

Mijn zoon kwam en ging, maar intussen hadden we een gesprek waarin ik me opnieuw verbaasde over de diepe gedachten die hij heeft. Soms vertelt hij die, en ik koester die momenten. Meestal laat hij luchtige vrolijkheid of opgewekte ergernis zien.

Mijn oudste dochter vroeg bezorgd of ik wel goed kon lopen op die hakken, want ik zwikte volgens haar. Ze let op mij, zoals ik vroeger op mijn moeder.

Vleugje jaloezie

Mijn vriendin van altijd al stuurde een filmpje van een feest waarop ze danste met haar jongste kleinzoon, die inmiddels net zo groot is als zij. Ik zag hoe haar elegante bewegingen pasten bij zijn coole en was ontroerd. Hoewel, eerlijk is eerlijk: ergens in mijn diepste binnenste roerde zich een vleugje jaloezie, omdat haar kinderen en kleinkinderen om de hoek wonen en met haar dansen, omdat ik dat ook zou willen en omdat ze nog altijd zo slank was. Ze mailde dat zij het jammer vond dat we inmiddels, door hoe ons leven liep, niet meer dicht bij elkaar wonen. Omdat ze het graag met mij zou willen hebben over onze worsteling met het ouder worden.

Samen ouder worden

Gelukkig worden we samen ouder, zoals we samen alle fasen van ons leven deelden. We beleefden samen onze voorzichtige versie van de emancipatie, van de seksuele revolutie, klaagden over onze moeders en over onze mannen, huilden over ons eigen en elkaars verdriet en hadden plezier. We kennen elkaars verwachtingen en onzekerheden en hielden van elkaars kinderen. Dat we ooit oud zouden worden daar stonden we niet bij stil.
Nu pas.

Praten over vroeger

Naarmate je minder toekomst hebt, krijg je meer herinneringen. Dat is dan ergens wel weer goed geregeld. De mensen die deel uitmaken van die herinneringen, moet je trouw blijven, zodat je het met hen over vroeger kunt hebben. Onze kinderen worden ouder en terwijl zij de belangrijkste blijven voor ons, worden wij minder belangrijk voor hen. Zo hoort dat.

Gelukkig blijven onze vriendinnen, tot de dood ons scheidt.
Er gebeurt nog best veel, thuis, in mijn hoofd.

Over columnist Annette Heffels

Annette Heffels is psycholoog. Ze studeerde pyschologie aan de Rijksuniversiteit van Utrecht en specialiseerde zich als psychotherapeut. Ze is getrouwd en heeft een zoon, twee dochters en een kleinkind. Lees hier alle columns van Annette