Mijn man was voor Marokko omdat hij vanuit zijn werk de verhalen van discriminatie en vernedering kent

Nadat we hadden vastgesteld dat het wereldkampioenschap voetbal niet had mogen doorgaan in Qatar, vanwege de verschrikkelijke omstandigheden van de gastarbeiders bij de bouw van de faciliteiten waren wij bij ons thuis voor Marokko. Dat wil zeggen: we waren eerst voor Nederland, maar toen we eruit lagen en toch iets moesten, waren we voor Marokko. We hadden daar allemaal onze eigen redenen voor.

Allereerst was het Marokkaanse elftal natuurlijk een beetje van ons. Vier van hun voetballers zijn immers geboren en getogen in Nederland. Mijn zoon was voor Marokko omdat hij Marokkaanse vrienden heeft die hebben moeten vechten tegen vooroordelen en onderschatting om te komen waar ze nu zijn. Dus hij vond dat zij de overwinning verdienden. Mijn man was voor Marokko omdat hij vanuit zijn werk de verhalen van discriminatie en vernedering kent en ze vanuit zijn jeugd herkent. Als arbeiderskind, met de opdracht om hogerop te komen in het leven, weet hij wat het is om vanuit een achterstand te starten.

Dansje met z'n moeder

Zelf geef ik niks om voetbal. Ik blijf er voor de gezelligheid bij zitten om zo nodig te zeggen dat het maar een spelletje is, wat nooit in dank wordt aanvaard. Ik ben zoals mijn moeder was, die als ze bij ons op bezoek kwam en toevallig in een voetbalwedstrijd viel, vroeg: ‘Wie zijn wij?’ waarna ze de jongens met het andere shirt de rest van de wedstrijd loyaal uitschold. Ik houd dus niet van voetbal, maar wel van drama en daarom was ik voor Marokko.

Het mooiste beeld van het WK vond ik het dansje dat Sofiane Boufal maakte met zijn moeder op het veld na de overwinning. De moeder droeg een vormeloze jurk en een hoofddoek en danste frivool hand in hand met haar zoon. Trots was ze, maar het was meer dan trots. Het was puur geluk omdat haar kind gelukkig was. Ik ken dat gevoel van als ik mijn zoon zie optreden.

Beter dan met henzelf

Het tweede mooiste beeld was dat van de grote broer die ook voetballer was geweest, maar minder goed, en die, net niet in tranen, zijn jongere broertje, lid van het winnende team, een kus op het voorhoofd gaf na de zege. Alle moeders en vaders op de wereld willen dat het goed gaat met hun kinderen. Liefst beter dan met henzelf. Al die blije Marokkaanse jongens en meisjes die eerst een te laag studieadvies kregen en later werden afgewezen bij sollicitaties, omdat ze Marokkaans waren kunnen nu met trots zeggen: ‘Ik kom uit Marokko, het eerste Afrikaanse land dat de halve finales van het WK haalde. Dat team met aanvoerder Ziyech die de premies die hij met zijn deelname verdiende, schonk aan Marokkaanse gezinnen in armoede.’

Jammer dat ze geen wereldkampioen werden.

Over columnist Annette Heffels

Annette Heffels is psycholoog. Ze studeerde pyschologie aan de Rijksuniversiteit van Utrecht en specialiseerde zich als psychotherapeut. Ze is getrouwd en heeft een zoon, twee dochters en een kleinkind. Lees hier alle columns van Annette.