Mijn jongere collega’s werken moeiteloos via elektronische dossiers en DigiD’s, maar ik word er ongelukkig van

Bijna mijn hele leven kon ik prima mijn weg vinden in de wereld. Ik ging ervan uit dat ik best slim was. Dat denk ik niet meer. In de Volkskrant las ik dat van ouderen tussen de 65 en 75 jaar (waar ik bij hoor) maar achttien procent meer dan basisvaardigheden heeft op digitaal gebied. Ik voelde me zo begrepen.

In mijn werk word ik voortdurend geconfronteerd met zaken die digitaal moeten, via DigiD’s en veiligheidscodes en elektronische dossiers. Mijn jongere collega’s doen dat moeiteloos, maar ik word er ongelukkig van. Terwijl ik vroeger studenten die ik lesgaf beoordeelde op een formulier waarop ik in bedachtzame zinnen invulde wat ik goed vond en waar ze nog aan moesten werken, moet ik dat tegenwoordig doen in een elektronisch dossier.

Via allerlei beveiligde stappen kom ik uit bij een lijst waarin ik ­plusjes moet zetten als een ‘competentie’ is gehaald. Die ‘competenties’ zetten me erg aan het denken. Ik wil dat desalniettemin best doen, maar als ik alles heb begrepen, ingevuld en verzonden, blijkt ergens onderweg alles zoekgeraakt en moet het opnieuw. Of ligt mijn pc dwars met eisen dat ik ‘upgrades’ moet doen of met andere onbegrijpelijke verzoeken.

Opnieuw invoeren

Omdat we onlangs in de geestelijke gezondheidszorg, waarin ik werk, zijn overgegaan op een ander systeem moet ik al mijn cliënten in dat nieuwe systeem invoeren. Daarbij moet ik voor iedereen een vragenlijstje invullen met bizarre vragen die ik mezelf, laat staan mijn cliënt, nooit heb gesteld. Vervolgens komt daar een cijfer uit over de zwaarte van hun problemen. Dat cijfer zou ik zo kunnen invullen, maar ik moet door die lijst heen.

Mijn collega’s en ik hebben toch maar braaf alles ingevuld. Helaas werkte het aan de andere kant nog niet. Tot een halfjaar na het ingaan van het ­nieuwe systeem kon er niets worden gedeclareerd. Therapeuten zijn volgzame mensen, dus we wachtten geduldig. We hebben geen tractoren.

Digitaal een afspraak maken

Tijd om mijn rijbewijs te verlengen. Ik had alles bij me: pasfoto, rijbewijs, gezondheidsverklaring. Maar ik had geen afspraak. De portier zei dat ik die wel had moeten hebben, want nu kon ik niet terecht bij de afdeling rijbewijzen. Hij had duidelijk plezier in zijn werk.

Thuisgekomen zat ik een halfuur te luisteren naar een muziekje dat van tijd tot tijd werd onderbroken door een mevrouw van het gemeentehuis, die excuses maakte, omdat ‘u niet zo snel geholpen wordt als u van ons gewend bent’ (!!??). Maar dat ik ook digitaal een afspraak kan maken.

Het beeld komt bij me op dat ik, ouder nog dan nu, ronddwaal in een ­digitale wereld, zonder een echt mens tegen te komen aan wie ik de weg kan vragen.

Over columnist Annette Heffels

Annette Heffels is psycholoog. Ze studeerde psychologie aan de Rijksuniversiteit van Utrecht en specialiseerde zich als psychotherapeut. Ze is getrouwd en heeft een zoon, twee dochters en een kleinkind. Lees hier alle columns van Annette