‘Ik heb een vak waarin leeftijd geen bezwaar is. Oudere vrouwen wordt een zekere wijsheid toegeschreven’

Ik vind het een hele uitdaging om een beetje leuk oud te worden. Allereerst omdat een mens zich meestal minder oud voelt dan ze jaren telt. Je ziet aan je omgeving dat de tijd zijn sporen nalaat en hoort het als ze zeggen: ‘Je ziet er goed uit.’ Niet ‘mooi’ maar ‘goed’, alsof je aan een chronische ziekte lijdt. Wat ook zo is. Uiteindelijk is het leven dodelijk.

Schadew

Het gaat inmiddels niet meer allereerst om uiterlijke schoonheid, maar om gezondheid. Je mag weemoedig naar oude foto’s kijken (‘Waarom zag ik toen niet dat ik er best leuk uitzag?’), maar moet dankbaar zijn dat je het leven tot nu toe min of meer schadevrij hebt overleefd. Want ondanks rimpels en vervagende contouren wil je wel oud worden, al was het niet je bedoeling dat dat nu al zou gebeuren.

We zijn onze moeder niet

Maar hoe word je gracieus oud?
Allereerst moet je zorgen voor goed haar en mooie kleding. Wat nog niet meevalt. Het mag niet te oud, we zijn onze moeder niet, maar zeker niet te jong. Niet doen of we de zus van onze dochters zijn. Daarnaast vraagt het lijf steeds dringender onze aandacht, terwijl we daar weer niet te veel aandacht van anderen voor mogen vragen. Niet voor onze krakende knieën, stijve heupen, kortademigheid, hoge bloeddruk, vermoeidheid en een af en toe overslaand hart en wat we nog meer allemaal zouden kunnen mankeren en met onze leesbril op kunnen vinden op internet. Niet over praten, nou vooruit, even, een minuutje. Dan lachen we het weg en gaan snel over naar werk en kinderen. Over mannen, vroeger ons favoriete onderwerp, hebben we tegenwoordig minder te klagen.

Leeftijd geen bezwaar

‘Wanneer stop jij met werken?’ wordt me geregeld gevraagd en mijn antwoord is dat ik het niet weet en het werk in elk geval nu nog te leuk vind. Gelukkig heb ik een vak waarin leeftijd geen bezwaar is. Oudere vrouwen wordt een zekere wijsheid toegeschreven en dat is prettig, zeker als je thuis lang niet altijd over wijsheid beschikt.

Als moeder ben ik wel met pensioen. Althans, dat probeer ik. Mijn generatie heeft kinderen opgevoed in vrijheid en met de verzekering dat ze over alles konden praten met ons. Dat doen ze ook. Ze herinneren zich veel van hun jeugd wat ik ben vergeten en waar ik niet altijd even goed vanaf kom. Hoe kan ik dat zijn vergeten, vragen ze zich af. Vraag ik me ook af. Oud worden is al ingewikkeld genoeg zonder vergeetachtigheid.

Ik was er misschien vaak niet bij met mijn gedachten, peins ik. Te druk met de toekomst en met alles wat ik daarin wilde om mijn leven te leven toen het gebeurde. Dat was misschien niet goed en zeker jammer. Toch zijn mijn kinderen leuke mensen geworden. Ik vind ze leuker dan ik was. Er moet dus van alles goed zijn gegaan. Ik kan het me alleen niet herinneren.

Over columnist Annette Heffels

Annette Heffels is psycholoog. Ze studeerde pyschologie aan de Rijksuniversiteit van Utrecht en specialiseerde zich als psychotherapeut. Ze is getrouwd en heeft een zoon, twee dochters en een kleinkind. Lees hier alle columns van Annette