‘Ik doe echt wel mijn best, maar raak verstrikt in alles wat online moet worden betaald, geregeld en bijgehouden’

Mijn moeder vond de veranderde maatschappij ingewikkeld. Het kon volgens haar niet goed zijn dat wij, haar volwassen dochters, alles wilden: kinderen, werk, vriendinnen. Daarom schoot ze mij geregeld te hulp, ruimde mijn kasten op, vulde mijn opvoeding van mijn kinderen aan met wat ouderwetse Rust, Reinheid, Regelmaat.

Digitaal meedoen

Dat gevoel van niet meer helemaal in de tijd passen, overvalt mij nu ook geregeld. Ik maak me zorgen over de wereld van mijn kinderen en kleinkinderen. In de gedigitaliseerde omgeving waarin zij zich relaxed bewegen, ben ik niet op mijn gemak. Ik vind het geen fijne wereld. Ik ben bang van de woede die mensen op Twitter en Instagram uiten en raak verstrikt in alles wat online moet worden betaald, geregeld en bijgehouden, waarbij er van alles misgaat en je vervolgens niet meer met een levend mens kunt praten om het recht te trekken.

Ik doe echt wel mijn best om digitaal mee te doen, zij het tegenstribbelend. Maar het moet, zeker nu een virus rondwaart en ik mijn cliënten voor een belangrijk deel online zie. Gelukkig heb ik een secretaresse die online zeer bedreven is en mijn cliënten digitaal in- en uitschrijft en alle voortdurend veranderende systemen en regels van de verzekeraars begrijpt.

Handig, zo'n scanner!

In mijn supermarkt is vanaf vandaag ook een nieuw systeem ingegaan. Bij de ingang kun je een scanner pakken en daarmee kun je zelf elk artikel scannen voor je het in je wagentje gooit. De manager van de supermarkt begon me dat geduldig uit te leggen, waarna mijn blik hem ontlokte: ‘Maar u wilt misschien liever gewoon bij de kassière.’ Briljante en zeer empathische benadering, want natuurlijk zei ik toen: ‘Nee hoor, handig dit.’ Nu moet ik dat dus ook doen en hopen dat ik niet verstrooid iets ongescand in mijn kar gooi en vervolgens loeiend afga bij de uitgang.

Altijd mobiel

Tegelijk ben ik blij dat ik online een paar keer per week een inkijk heb in het gezin van mijn dochter in Schotland en zo haar twee kindjes kan zien groeien. Maar ik kan er maar moeilijk aan wennen dat iedereen, zelfs degenen die mij lief zijn, altijd een mobiel bij de hand heeft en die voortdurend checkt. Ook als ik live met ze praat. Raar vind ik het ook om op straat mensen tegen te komen, die in zichzelf lijken te praten, maar het tegen iemand anders hebben via hun telefoon. Soms denk ik dat iedereen tegenwoordig zo boos is, omdat er te weinig echt wordt gepraat of aangeraakt.

Zo liep ik voor me uit te somberen over de wereld, toen ik die stilstaande mevrouw van mijn leeftijd zag, die verder niets zag, alleen haar schermpje. Luid en stralend sprak ze met een kleinkind. Opa naast haar was wat gegeneerd, maar dat merkte ze niet. Zij had levend contact met een echt kind. Ik miste mijn moeder ineens.

Over columnist Annette Heffels

Annette Heffels is psycholoog. Ze studeerde pyschologie aan de Rijksuniversiteit van Utrecht en specialiseerde zich als psychotherapeut. Ze is getrouwd en heeft een zoon, twee dochters en een kleinkind. Lees hier alle columns van Annette