Hun verjaardagen waren mijn lievelingsverjaardagen’

Duurde een jaar nog maar zo lang als vroeger, maar terwijl er minder jaren over zijn, worden ze ook nog eens steeds korter. Ik heb inmiddels niet zo veel meer met verjaardagen. Niet eens zozeer omdat je er ouder van wordt, de kwestie is vooral: vier ik hem wel, of vier ik hem niet.

Hoe anders was dat vroeger. Weken leefde ik naar mijn verjaardag toe. Naar het cadeau en naar het feestje. Daarvoor was ik druk met wie ik zou uitnodigen en of ze het wel leuk zouden hebben. Het verjaardagsfeestje werd in onze tuin gevierd onder krachtige leiding van mijn vader. Alle kinderen waren een beetje bang voor hem, omdat hij bovenmeester was van de jongensschool. In mijn herinnering viel elke verjaardag ietsje tegen. Dat kon nauwelijks anders, als je er zo veel van verwachtte.

Ik herkende dat later bij mijn kinderen. Hun verjaardagen waren mijn lievelingsverjaardagen. Ik organiseerde speurtochten met een geheime schat, vertelde over zoekgeraakte elfen die je kon opsporen door stukjes tule te volgen, die in het bos aan de takken waren blijven hangen.

Hoogtepunt was het Harry Potterfeest waarin de kinderen een toverdrank moesten mixen en zwerkbal speelden. Ik herkende na dat soort voorbereidingen de dochter van de bovenmeester in mezelf, want vond wel dat het feest volgens de regels van mijn organisatie moest worden gespeeld. Vaak was er aan het eind de chagrijnige jarige, die gewoon alleen met zijn cadeautjes wilde spelen.

Maar wat nu te doen met een verjaardag? Het liefst niks, hoewel dat ook ergens wringt. Mijn man zou mijn verjaardag best over willen nemen en heeft dat ook meerdere keren gedaan, maar in het loslaten van dingen ben ik ook niet goed. De schrik slaat me al om het hart, als ik vermoed dat iemand mij wil verrassen. Mijn cadeau wil ik liever zelf uitzoeken. Dat heb ik ruim voor deze verjaardag besproken dus alles is onder controle. We gaan het straks samen uitzoeken.

Dan facetimet mijn kleinkind uit Schotland en zingt met dat lieve, heldere stemmetje ‘Happy birthday, dear oma’. Daarna belt mijn oudste dochter vanaf haar vakantieadres om te feliciteren en wordt er een prachtige bos zonnebloemen bezorgd, van de moeder van mijn kleinkind. Tot slot een mailtje van mijn zoon, waarin hij uitlegt waarom hij me lief vindt en trots op me is. Er groeide een diep verjaardagsgevoel in mij. Al komen er verontrustend veel felicitaties binnen van mensen van wie ik de verjaardag was vergeten. ‘Komt omdat je niet op Facebook zit,’ zegt mijn man.

’s Avonds moet ik toegeven dat deze verjaardag leuker was dan verwacht.

Volgend jaar weer.

Over

Annette Heffels is psycholoog. Ze studeerde pyschologie aan de Rijksuniversiteit van Utrecht en specialiseerde zich als psychotherapeut. Ze is getrouwd en heeft een zoon, twee dochters en een kleinkind.