Hij heeft tijd gemaakt om zijn moeder bij te praten, dus weg met die to-dolijst

Ik ben halverwege de lijst van dingen die ik nog moet, als mijn zoon belt. Zijn ontspannen toon maakt duidelijk dat hij echt tijd heeft gemaakt om zijn moeder even bij te praten over zijn leven. Ik heb dat graag, dus weg met die to-dolijst. Ik weet nog wel dat ik eigenlijk verslagen moet maken, een column moet schrijven, dat er een strijk van weken ligt en dat ik echt een aantal mails moet beantwoorden.

Maar nu vertelt mijn zoon wat hij denkt en voelt en heeft gedaan. Daar valt veel over te zeggen en dat doet hij ook. Ik luister. Meer wordt niet van me verwacht. Liever minder, dus niet te veel hem onderbreken met vragen en zeker niet met adviezen. Hij lijkt daar soms behoefte aan te hebben, maar zo bedoelt hij dat niet.

Gehaast op weg

Tegenwoordig schrijf ik vaak op wat ik nog moet, zodat ik het niet allemaal in mijn hoofd hoef vast te houden. Met zo’n geschreven lijst kan ik beter luisteren en vergeet ik niet wat ik ook alweer moest. Mijn hele leven ben ik al lijsten aan het afwerken. Altijd gehaast op weg om te zorgen dat alles klaar is, zodat ik niks meer hoef.

Maar dat moment van ‘niets meer hoeven’ haal ik zelden. Als ik niks meer hoef van mijn oude lijst, blijken daar weer nieuwe dingen op terecht te zijn gekomen. Ik ben nooit goed geweest in ‘leven in het moment’. Ik leef altijd naar een toekomstig moment toe of maak me druk over voorbije momenten.

Behalve als mijn kinderen een beroep op me doen. Dan laat ik me onder-breken, heb tijd zat. Ik luister, denk mee, verheug me en bewonder.

Wankele stapjes

Luisterend naar mijn zoon herken ik dat tijdloze gevoel van vroeger. Als ik met mijn kinderen, toen nog peuters, ging wandelen. Ze konden net lopen en wilden dat voortaan altijd doen. Geen denken aan dat ze nog in de wandelwagen wilden, die ik voor alle zekerheid toch had meegenomen. Daar kon mooi de beer in of de plastic kiepauto die ze per se mee wilden nemen, maar nu niet meer wilden dragen. Ze wilden elk tuintje in, elk muurtje op, elk trapje af. De tijd die voor hen nog niet bestond, stond dan ook stil voor mij. Ik wachtte tot we weer verder konden en wist dat ik verder niet toe zou komen aan dingen die ‘moesten’. En dat die blijkbaar helemaal niet belangrijk waren.

Geen haast, terwijl ze het leven met wankele stapjes verkenden. Ik bleek het geduld te hebben om te wachten en te kijken.

En om te luisteren, nu ze met grote stappen, die ik lang niet altijd kan volgen, hun leven leiden. Ook nu hoef ik alleen mijn lijst opzij te leggen en geduldig te luisteren en te kijken.

De rest is niet belangrijk.

Over columnist Annette Heffels

Annette Heffels is psycholoog. Ze studeerde pyschologie aan de Rijksuniversiteit van Utrecht en specialiseerde zich als psychotherapeut. Ze is getrouwd en heeft een zoon, twee dochters en een kleinkind. Lees hier alle columns van Annette.