Het zal vreemd zijn om straks niet meer altijd op zoek te zijn naar een onderwerp voor m’n stukje

Dit is mijn laatste column. Denkend over afscheid nemen bladerde ik terug in mijn stukjes en in de tijd. Ruim 35 jaar deelde ik met u ervaringen in mijn gezin, in mijn werk, in mijn leven. Niet alles, maar wel veel. Ik had het idee dat dat wel kon, omdat we immers als vrouwen en moeders een beetje hetzelfde meemaken, denken en voelen in de verschillende fasen van ons leven. Mijn kinderen groeiden op in mijn columns, ik werd ouder, mijn kinderen gingen uit huis en wij waren weer samen, mijn man en ik. Wat wijzer, wat vermoeider en hier en daar licht beschadigd, maar we vonden elkaar nog steeds leuk. Leuker eigenlijk, want veel dingen waar je je druk over maakt als je jong bent, blijken er uiteindelijk niet zo veel toe te doen.

De zoon van...

Bladerend door mijn columns zie ik mijn onderwerpen door de jaren heen veranderen. Het gaat steeds minder over mijn kinderen. Ik word voorzichtiger, me bewust van wat ik wel en niet over hen kon schrijven. Vooral de meisjes wilden niet dat ik te veel over hen zou zeggen. Toen ze klein waren lazen ze geen Margriet. Toen ze ouder werden soms wel en anders waren er altijd wel mensen die over hen hadden gelezen en daar iets over zeiden. Mijn zoon was gemakkelijker in het delen van zijn leven. Als ik weleens zat te peinzen over wat ik nu weer moest schrijven, bood hij zich grootmoedig aan. Hij had altijd wel weer iets bijzonders beleefd of anders iets onhandigs. Trots vertelde hij dat hij in de trein was herkend. Hij zat met zijn vriend te praten over zijn opleiding, toen de mevrouw tegenover hem vroeg of hij misschien de zoon van Annette Heffels was.

Online onhandigheid

Naast mijn verhalen over de kinderen, die al lang geen kinderen meer zijn, komen sommige andere thema’s geregeld terug in mijn columns: mijn afkeer van bureaucratie en van de voortschrijdende automatisering van ons leven. Tegenstribbelend waagde ik me op internet en schafte ik een mobiele telefoon aan. Eerst koketteerde ik nog met mijn online onhandigheid en mijn voorkeur voor gesprekken met levende mensen, maar al snel besefte ik dat ik mezelf op die manier als wereldvreemd portretteerde. Nu ga ik na het stoppen met de column zelfs een rubriek starten op Margriet Online (margriet.nl/annetteadviseert). Wat ik ook geregeld kwijt moest (ik ben de dochter van een onderwijzer, dus een beetje frikkerig), was hoe belangrijk luisteren is in plaats van langdurig praten en overtuigen. Van praten zonder luisteren komen oorlogen en scheidingen. Mijn kinderen riepen intussen met enige regelmaat dat ik niet luisterde. Wat ik wel deed en soms misschien niet. Want als opvoeder maak je fouten, andere dan je ouders, je eigen fouten, zoals je kinderen dat ook zullen doen met hun kinderen. Dat is niet erg, want van perfecte ouders leert een kind niet omgaan met een imperfecte wereld. Dat het leven en zeker het geluk niet maakbaar is, hield ik u en mezelf ook geregeld voor. Het zal vreemd zijn om straks niet meer altijd op zoek te zijn naar een onderwerp voor mijn stukje. Best een opluchting, maar ook een beetje jammer. Want door te zoeken keek ik beter en vond ik vaak onverwachte dingen. Dank u wel dat u al die tijd met me meelas en meeleefde en dank voor uw reacties.

Nog even blijven genieten van de inzichten van Annette? In haar boek Moeder van volwassen kinderen onderzoekt ze waarom loslaten zo moeilijk is. Nu verkrijgbaar voor € 10 i.p.v. € 17,95 (o.a. via bol.com).

Over columnist Annette Heffels

Annette Heffels is psycholoog. Ze studeerde psychologie aan de Rijksuniversiteit van Utrecht en specialiseerde zich als psychotherapeut. Ze is getrouwd en heeft een zoon, twee dochters, twee kleinkinderen en een pleegkleinkind. Lees hier alle columns van Annette.

Dit artikel komt uit het Digitale Magazine van Margriet. Benieuwd wat er nog meer in staat? Klik hier.