Annette: ‘Soms denk ik: hoe zou het zijn als dit nog heel lang of voor altijd duurt?’

Ze ziet me een paar keer per week, zittend op de schoot van haar moeder als wij met elkaar facetimen.

MIJN MOOISTE KERSTCADEAU

Ik zeg haar dan hoe mooi en lief en leuk ze is. Net zo lief en mooi en bijzonder als haar moeder en hoezeer ik hen mis. Deze lach waarmee ze antwoordde, was mijn mooiste kerstcadeau. Wij kennen elkaar nu en voortaan zal ik hemel en aarde bewegen voor die lach.

EEN WOLK VAN MOEDELOOSHEID

Verder viel er niet veel te lachen. Een wolk van moedeloosheid daalde over Nederland voor de kerst. Ik had meteen geen zin om een kersdiner te maken, waar ik eerlijk gezegd nooit veel zin in heb, maar nu helemaal niet. De boom stond gelukkig al en de kinderen gingen bellen of ze wel konden komen en of dat allemaal apart moest. Het gezin uit Schotland kon vanzelfsprekend niet komen.

NIET EENZAAM MET MAN IN LOCKDOWN

Toch heb ik eigenlijk weinig reden tot klagen. Vrijwel iedereen heeft het erger dan ik. Ik ben geprikt en geboosterd, ben niet eenzaam want zit met mijn man in lockdown, wat bij tijden heel gezellig is. Ik hoefde niet een kerstdiner te maken, omdat hij dat bestelde. Mijn kinderen vonden het heerlijk. Dus ik mag niet klagen, want ik ben niet alleen. Voor mensen die alleen zijn, voor kinderen die niet naar school kunnen, voor moeders die dat niet geregeld krijgen, voor studenten die hun jeugd achter slot en grendel zien, voor hen is het zo veel erger.

IK KAN NOG WERKEN

Ook veel erger is het voor al die mensen met een horecabedrijf, winkel, sportschool of theater. Onze zoon werkt met theatergroep Vis à Vis aan een voorstelling, maar het is onzeker of ze hem mogen spelen voor publiek. Daarom mag ik echt niet klagen. Ik kan nog werken. Gedeeltelijk via het scherm, gedeeltelijk op afstand met het raam open, jas aan.

VERDRIETIG, EENZAAM EN BANG

Voor mijn cliënten is het ook veel erger. Ze waren al verdrietig, eenzaam, bang en zijn dat nu nog veel meer. Ze missen contact, een aanraking, een streling, want een mens is niet gemaakt om alleen en onaangeraakt te leven. Ik mag echt niet klagen. Soms denk ik: hoe zou het zijn als dit nog heel lang of voor altijd duurt. Hoe verdrietig dat zou zijn voor iedereen die nog jong is en nog heel lang gelukkig moet proberen te zijn in deze nieuwe wereld.

Dan denk ik aan de lach van mijn kleinkind, dat nog van niets weet, maar nergens liever is dan veilig op de schoot van haar moeder.

Deze column verscheen eerder in Margriet 02 – 2022. Dit nummer nabestellen kan via lossebladen.nl.

Over columnist Annette Heffels

Annette Heffels is psycholoog. Ze studeerde pyschologie aan de Rijksuniversiteit van Utrecht en specialiseerde zich als psychotherapeut. Ze is getrouwd en heeft een zoon, twee dochters en een kleinkind.