PREMIUM
Annette: ‘Het heeft iets ongemakkelijks om een beeldvullend gezicht te zien zónder lichaam’
Het wordt een stille kerst, schreef ik vorig jaar rond deze tijd. We zaten midden in een heftige coronagolf en niemand was nog ingeënt. Mijn patiënten zag ik grotendeels online. Beter dan niet, maar veel minder goed dan live. Het heeft iets ongemakkelijks om een beeldvullend gezicht te zien en niet het lichaam dat daarbij hoort.
Want dat lichaam onthult vaak wat het hoofd of gezicht verzwijgt, door te friemelen, een stoel te verschuiven, of schouders op te trekken. Een gezicht vervlakt van zo dichtbij, om nog maar te zwijgen van de afleidende aanwezigheid van je eigen hoofd boven in het scherm.
Ontsmettingsgel en mondkapjes
Soms zagen mijn collega’s en ik dus toch maar echte mensen. Op de praktijk en bij mij thuis stonden in dat geval overal flessen met ontsmettingsgel en er lagen mondkapjes. Boodschappen deden mijn man en ik ’s morgens vroeg op het speciale uur voor de mensen die oud en kwetsbaar waren. Zelfs de kinderen zagen we nauwelijks live en als dat al wel gebeurde en we dreigden de anderhalve meter te overschrijden, deinsden ze terug. Uit angst om hun oude ouders te besmetten.
Lees ook:
Annette: ‘Ik ben van nature geneigd om vreemde, huilende vrouwen uit de weg te gaan’
Iedereen in de war
Stokoud werd ik daarvan, vooral ook omdat zakelijk of privé met enige regelmaat Zoom of Teams raar deden en er wel beeld, maar geen geluid was of omgekeerd. Of ik was ineens iemand of mezelf kwijt. Soms liep er een kind of een kat door het beeld. Dat dan weer wel, gelukkig. Inmiddels gaat het beter, maar nog niet goed. We mogen meer, maar iedereen is nu in de war over wat wel en wat niet. Ook Rutte en De Jonge. Maar ik zie weer mensen in het echt en het leven wordt langzaam normaler.
‘In haar woont nog altijd dat weggeduwde kind’
Ik praatte met de vrouw die zich als klein meisje met kerst extra eenzaam en bang voelde, omdat haar ouders te veel dronken dan en haar moeder vervolgens met nog meer woede herhaalde wat ze altijd al vond: dat ze nooit kinderen had willen hebben en zeker niet dit kind. In de onzekere vrouw die ze nu is, woont nog altijd dat weggeduwde kind.
Haar hand
Het verdriet van dat kind hangt in mijn kamer en ik pak haar hand. Haar kinderhandje eigenlijk. “Je pakt mijn hand,” zegt ze. “Ja,” zeg ik. “Dat voelde goed,” zegt zij. We betreden beiden wat schutterig weer de normalere wereld, maar lijken die ontwend. Ik reik haar de fles ontsmettingsmiddel aan, bang dat ze die zelf uit beleefdheid niet zal pakken. We moeten er al handenwrijvend om grinniken. Therapie gaat over verbinding maken met een ander mens. Dat kan ook zonder handen natuurlijk, maar met gaat beter.
“Ik overleef het wel, die kerst,” zegt ze. “Ik doe of het een gewone dag is.”
Deze column van Annette verscheen eerder in Margriet 51 – 2021. Dit nummer nabestellen kan via Lossebladen.nl.
