PREMIUM
Als moeder van mijn leeftijd hoef je geen doordenderende trein te zijn
Als haar zoon haar beschrijft als een trein die almaar doordendert, weet Annette niet zo goed of dit nou een compliment is of kritiek.
“Knap hoe ze al die ballen in de lucht houdt,” zeg ik. Mijn zoon beschreef zojuist bewonderend een regisseur die aan verschillende theatervoorstellingen tegelijk werkt en daarnaast een gezin met twee jonge kinderen heeft. “Ja,” zegt mijn zoon, “ze is zo iemand die maar achter elkaar doorgaat. Ze doet me aan jou denken.”
“O, echt, hoezo, vind je?” vraag ik, want is dit nu een compliment of kritiek? “Jij bent ook altijd bezig,” licht hij toe. “Zo’n soort trein die almaar doordendert.”
Kalmer aan doen
Tsja, dit gaat nu toch meer op kritiek lijken. Als moeder van mijn leeftijd hoor je geen doordenderende trein te zijn, maar een vriendelijke boemel met alle tijd. Wat geldt voor een jonge regisseur geldt nog niet voor iemand die inmiddels wat kalmer aan zou kunnen doen. “Ik heb tegenwoordig toch meer tijd?” vraag ik. Dat kan zijn, hij krijgt dat niet meer zo mee, maar op het moment heeft hij zelf weinig tijd. Hij is druk bezig met het afronden van de muziek bij de voorstelling met deze regisseur, die bijna in première gaat. Dus is hij minder geïnteresseerd in het thema ‘ben/was ik wel een goede moeder?’
Deskundige begeleiding
Dit zijn de dagen van de try-outs en daar wil hij over vertellen. Over hoe de voorstelling valt bij jongeren, want het is best een heftig thema: depressies en suïcide bij middelbare scholieren. Facking triest heet de voorstelling die behalve intens ook poëtisch en grappig is. Na afloop is er een discussie over dit thema, waarvoor volgens mijn zoon eigenlijk deskundige begeleiding nodig zou zijn. “Jammer dat het zo ver weg is,” solliciteer ik, “want dat lijkt me fantastisch om te doen.” Uit zijn gereserveerde reactie maak ik op dat hij het in dit geval wel rustig vindt dat ik een eind weg woon. Dit is zijn verhaal en het is beter als ik het van een afstand volg. “Het is een grote verantwoordelijkheid om het gesprek daarover aan te gaan,” vervolgt hij. “Zeker als er ouders bij zijn die vragen hebben over een depressief kind, of die misschien een kind hebben dat weleens iets heeft gezegd over een eind aan zijn leven maken.”
Geen advies nodig
“Als je wilt kan ik wat over het onderwerp op papier zetten,” zeg ik, hardleers als ik ben bij mijn kinderen. “Hoeft niet,” zegt hij vriendelijk en hij vertelt verder over hoe de voorstelling werd ontvangen tijdens de try-outs en over de première en dat ze tijdens de tour ook naar het zuiden van het land komen, zodat wij gewoon kunnen kijken zonder dat ik iets moet. “Reken maar,” zeg ik. Want het is toch een van de mooiste ervaringen in het leven van een moeder als je kunt kijken en luisteren naar je kind dat zijn plek heeft gevonden in het leven. En je advies daarbij niet nodig heeft.
Over columnist Annette Heffels
Annette Heffels is psycholoog. Ze studeerde pyschologie aan de Rijksuniversiteit van Utrecht en specialiseerde zich als psychotherapeut. Ze is getrouwd en heeft een zoon, twee dochters, twee kleinkinderen en een pleegkleinkind. Lees hier alle columns van Annette.
