Als ik er niet bij ben vindt mijn man in elke winkel, bij iedere ambachtsman een verhaal

Mijn man verzamelt verhalen. Als hij door de stad loopt, struikelt hij erover. Vooral als ik er niet bij ben. Als ik er wel bij ben, neig ik naar ongeduld, bij uitvoerige verhalen. Hij laat zich daar niet zichtbaar door ontmoedigen, maar wel een beetje. Het praat prettiger als ik er niet bij ben, met mijn geschuifel en wegkijken. Dan vindt hij in elke winkel, achter elk loket, bij iedere ambachtsman een verhaal.

De Turkse taxichauffeur heeft hem, in de twintig minuten tot we op de plaats van bestemming zijn, zijn levensverhaal verteld. Hoe hij achter zijn broer aan hierheen is gekomen, dat hij met een Nederlandse vrouw is getrouwd, dat zijn slimme kinderen studeren in Nederland en dat zijn dochters en zijn zonen daardoor een mooie toekomst wacht. Hij toont mijn man een foto van zijn jongste zoontje en gebaart dat hij die ook aan mij, zwijgend op de achterbank, moet laten zien.

“Mooi jongetje,” zeg ik. Meer hoef ik niet te zeggen.

Mijn man vertelt dat wij op weg zijn naar een voorstelling waar onze zoon in speelt. Als vrienden nemen de vaders afscheid. Ik kijk toe.

De traan

Ook van de moeder van zijn pedicure kent hij het verhaal en van de verkoopster van de boetiek. Hij praat over haar leven terwijl ik kleding pas.

Als hij thuiskomt, vertelt hij mij de verhalen waar ik niet bij was. Over de dokter waar hij vanmorgen naartoe moest, die uit een ver land komt, waar zijn vrienden en familie nog wonen. Tijdens de afspraak met mijn man krijgt de dokter een telefoontje van een ernstig zieke vriend uit dat verre land. Hij praat lang in zijn taal, terwijl een traan over zijn gezicht loopt. Daarna vertelt hij het verhaal in het Nederlands tegen mijn man. Die begrijpt de traan. Hij ziet, door de ogen van de dokter, die vriend ver weg, strompelen door zijn woning. Het verhaal en het begrip van mijn man hebben tot gevolg dat de dokter drie kwartier uitloopt met zijn spreekuur.

Ik vat samen, hij maakt langer

Ik geef de voorkeur aan de verhalen die mijn man thuis vertelt. Omdat ze in de herhaling spannender worden. Over de Turkse kleermaker bijvoorbeeld, die een Nederlandse vrouw had en met haar een dochtertje. Toen de jonge moeder stierf, wilde haar familie het kindje, dat nog klein was, bij de kleermaker weghalen. Ze waren bang dat hij niet voor haar zou kunnen zorgen of haar mee zou nemen naar zijn geboorteland. Maar hij bleef, want hij had hier zijn werk, hij heeft voor zijn dochter gevochten en gewonnen en haar zelf opgevoed. Nu zit ze op de universiteit.

De verhalen die hij vertelt, duren veel langer dan ik ze hier opschrijf. Daarin verschillen wij: ik vat verhalen samen en maak ze korter. Hij maakt ze langer en mooier omdat hij gelooft dat ze dat ook zijn.

Over columnist Annette Heffels

Annette Heffels is psycholoog. Ze studeerde psychologie aan de Rijksuniversiteit van Utrecht en specialiseerde zich als psychotherapeut. Ze is getrouwd en heeft een zoon, twee dochters en een kleinkind. Lees hier alle columns van Annette