Ook als gast moest je op je qui-vive zijn als je bij Matthijs aan tafel zat. Ik vond dat vanzelfsprekend

Werken voor tv is vaak op je tenen lopen. Vooral live-uitzendingen zijn retespannend en opwindend tegelijk. Dingen kúnnen gruwelijk misgaan en tegenwoordig staat alles onmiddellijk op social media. In talkshows moet je boven op je zitbotjes zitten, rechtop en je gedachten erbij houden. En na afloop nooit op social media kijken, want dat wil je niet lezen. Dat verwart alleen maar.

Riool vol boze mensen

Elf jaar geleden was ik coach bij The Voice. We hadden 4 miljoen kijkers en het toen nog vrij nieuwe Twitter werd geregeld volledig overspoeld door tweets over The Voice. Dat directe communiceren met het publiek was leuk en opwindend. Helaas duurde het niet lang of Twitter werd vooral het riool waar ongelukkige en boze mensen hun gal konden spuwen op jouw tijdlijn, waarop je net iets vrolijks had gepost. Soms voelde het alsof en een volksmeute klaarstond om je te verscheuren. Ik ontvang relatief weinig haat, maar de paar keer dát het me trof, was ik verbijsterd over de tsunami van woede die over me heen kwam. Er zijn net zo veel meningen als poepgaatjes en iedereen heeft er een en gebruikt ’m. De grote afrekening is begonnen, lijkt het soms.

Verhalen over machtsmisbruik

Soms valt er ook wel wat af te rekenen. Het afgelopen jaar begon pittig met de Boos-uitzending over The Voice. Daarna kwamen verhalen van vrouwelijke wetenschappers over misogynie en machtsmisbruik door hogergeplaatsten druppelgewijs naar buiten. Zelfs kopstukken uit de politiek werden van voetstukken gestoten. Eigenlijk roerde die uitzending wel in elk smerig modderpoeltje van onze samenleving. Het sterkte andere mensen om naar voren te komen met hun verhaal. Maar hoe voorkom je dat iemand al wordt veroordeeld naar aanleiding van een onderzoek of een pak roddels?

Stress en adrenaline

Na vijftien jaar elke dag de beste dagelijkse talkshow ooit te hebben gemaakt zit nu Matthijs van Nieuwkerk in een shitstorm. De Volkskrant heeft gedegen onderzoek gedaan en komt met een goed verhaal dat inslaat als een bom. Er staat ook in dat er mensen prima hebben gewerkt, maar een angstcultuur houdt uiteindelijk alles klein, het gaat nooit bloeien. Toch werd DWDD het beste programma op de tv. Ik geef het je te doen. Elke dag aanstaan en leveren. De stress en adrenaline nemen over. Schreeuwen is onmachtig vertoon, intimiderend en fout. Iemand klein maken kost meer energie dan iemand omhoog gooien. Vooral jonge mensen moet je af en toe een helicopterview gunnen. Een gesprek brengt je altijd verder dan een tirade. Het is heel vervelend als mensen woedend op je zijn. Het stopt alles.

Mensen met issues

Ik ben dol op Matthijs, ik vind hem scherp, vrolijk en enthousiast en zat als gast aan tafel met open mond te kijken hoe knap hij het programma tot een goed einde bracht. De verhalen dat het er heftig aan toeging op de redactievloer waren bekend en ook als gast moest je op je qui-vive zijn als je bij hem aan tafel zat. Ik vond dat vanzelfsprekend en heb het meestal als een avontuur ervaren.
De mannen van Even tot hier wisten het drama brilliant en geestig te duiden. Binnen een dag kwamen ze met het lied Achter de schermen op de melodie van La Bohème van Charles Aznavour, de favoriete zanger van Mathijs.

De conclusie van dit verhaal is dat we hiervan moeten leren, zodat het niet meer gebeurt. We zijn allemaal mensen met issues, irritante patronen en zwarte randjes en we maken allemaal fouten. Als je er maar wat van leert. ‘Als ik beter had geweten had ik het anders aangepakt.’

Over Angela Groothuizen

Duizendpoot Angela Groothuizen is actrice, presentatrice, dagvoorzitter, zangeres, columnist, theatermaker, jurylid én bijzonder ambtenaar van de burgerlijke stand. Angela is geboren in Alkmaar, woont in Amsterdam en heeft twee dochters. Iedere dinsdag lees je Angela’s nieuwste column op margriet.nl/angela Je kunt Angela ook volgen op Instagram en op Twitter via @angelagroothuiz of @dollydotsofficial