‘Ik zit hier woedend na te trillen’

Vanaf mijn twaalfde heb ik te maken gehad met seksuele intimidatie. Zeg maar sinds de tijd dat het werk van fotograaf David Hamilton aan veel muren hing met zijn erotische posters van piepjonge meisjes met ontluikende borstjes.

Zijn tong in mijn mond

De seksuele revolutie bleek doorgeschoten. Een vader van een klasgenoot die opeens zijn tong in mijn mond stopte en mijn borstjes betastte. Handen op mijn billen, even een knijpje in mijn tepels. Oudere mannen die mij wel wilden ontmaagden ‘want dat is beter met een ervaren man’.

Erg vervelend als je zo jong bent bent, maar door mijn oudere broers en zusters was ik voorbereid op wat er kon gebeuren. Dus ik voelde me sterk genoeg om assertief te reageren en uiteindelijk kwam ik ongeschonden uit een aantal vervelende situaties.

Mannen die een ander als een prooi zien

Je zou denken dat het er na drie feministische golven tegenwoordig anders aan toegaat, maar niets is minder waar. Er zijn nog altijd mannen die een ander als prooi zien en de schaamte en schuld bij de slachtoffers blijft onverminderd, waardoor er veel verborgen blijft.

De afgelopen week ben ik overvallen door het nieuws over The voice of Holland. Wát? Nee! Hoe dan? Ik besloot mijn talenten te bellen, mailen en appen om te vragen of ik iets heb gemist en of er ooit iets was gebeurd wat niet door de beugel kon. Gelukkig hebben de meeste Voice-kids een geweldige tijd gehad, maar meiden in de grote Voice hebben zich niet altijd veilig gevoeld. Ik heb altijd vooraf ‘het gesprek’ met mijn talenten gevoerd, waarin ik ze aanspoor alert te blijven en onmiddellijk naar me toe te komen als er iets niet klopt. Ik ben en was niet bang om zo’n roofdier aan te spreken op zijn gedrag. Maar heb ik genoeg gedaan? Ben ik alert genoeg geweest tijdens die lange opnamedagen van soms wel achttien uur waarin we een bomvol schema aan het afwerken waren?

Schaamte en schuld

Net heb ik de zorgvuldig gemaakte aflevering van BOOS bekeken en ik zit hier woedend na te trillen. Ondertussen stromen de appjes en mails van mijn talenten binnen. Af en toe een videocall en dan zie ik de vlekken in de nek van de jonge vrouwen. Wegkijkend en vol schaamte en schuld, terwijl ze er niet om hebben gevraagd. ‘Het is niet jouw schuld, dit had nooit mogen gebeuren. Natuurlijk mag je anoniem blijven en goed dat je je grenzen hebt aangegeven.’

Ondertussen is de pijn niet weg te poetsen. Geen geweld, geen verkrachting en volgens de wet zelfs geen aanranding, maar wel volstrekt intimiderend en fout. Er worden volop vertrouwenspersonen, aangifteloketten en gedragscodes opgezet. Maar met een meldpunt maak je nog geen cultuuromslag.

Sinds mijn eigen jeugd is er weinig veranderd. Zolang schaamte en schuld bij de slachtoffers ligt en roofdieren worden gedoogd met hun grapje-moet-kunnen blijft alles hetzelfde. Misschien dat de ophef over TVOH iets in beweging zet en dat is dan het enige lichtpuntje aan dit schandaal.

Over Angela Groothuizen

Duizendpoot Angela Groothuizen is actrice, presentatrice, dagvoorzitter, zangeres, columnist, theatermaker, jurylid én bijzonder ambtenaar van de burgerlijke stand. Angela is geboren in Alkmaar, woont in Amsterdam en heeft twee dochters. Iedere dinsdag lees je Angela’s nieuwste column op margriet.nl/angela Je kunt Angela ook volgen op Instagram en op Twitter via @angelagroothuiz of @dollydotsofficial